Wishbone Ash: Live in Alkmaar

Vrijdag 6 februari speelde de Wishbone Ash in Alkmaar. De legendarische Engelse band met het Amerikaanse geluid. Het was spannend. Hoe zou het zijn? Van de originele band speelt alleen gitarist en zanger Andy Powell nog mee.

1969

De band werd in 1969 opgericht door bassist Martin Turner en Drummer Steve Upton. Het was de bedoeling om nog een toetsenman en een gitarist te zoeken. Maar tijdens de audities kunnen ze niet kiezen tussen twee kandidaat gitaristen. Andy Powell en Ted Turner (geen familie van Martin) zijn allebei goed. Ze besluiten beiden heren toe te voegen aan de band. Het resulteerde in de karakteristieke dubbele lead sound van de band. Iets wat de Allman Brothers ook deden maar Powell en Turner gebruikte meer invloeden uit de progressieve rock en zelfs klassieke muziek. Ook moest de band nog een naam hebben en iedereen leverde een lijstje met suggesties in. Martin Turner maakte uiteindelijk een combinatie van twee voorstellen. “Wishbone” en “Ash”.

In 1970 staat de band in het voorprogramma van een Deep Purple concert. Hun gitarist Ritchie Blackmore is zo onder de indruk dat hij de band aanbeveelt bij hun manager Derek Lawrence. Hij zorgt de ervoor dat Wishbone Ash een platencontract krijgt bij Decca/MCA records. Het is de start van een glansrijke carrière. Hoewel de band niet echt een hit machine was hebben ze enorm succes en staan ze al gauw bekend als een zeer goede live act. Wat mij betreft zijn er drie albums in hun loopbaan die als een paal boven water blijven staan. Het titelloze debuut album uit 1970. Heerlijke rock met roots in de sixties maar ook vanaf het eerste nummer die karakteristieke dubbele lead gitaar. En ook niet vies van een experimentje. Het uit 1972 stammende album Argus is commercieel gezien hun grootste succes, en heeft over het algemeen een iets rustiger karakter. Daarna experimenteert de band met diverse stijlen om in 1976 terug te keren naar hun roots met New England.

Vele personeelswisselingen

Ondertussen heeft gitarist Ted Turner de band verlaten en was vervangen door Laurie Wisefield. Het was het begin van vele wisselingen in de band. In 1980 stopt ook oprichter Martin Turner en word vervangen door niemand minder dan John Wetton (UK, King Crimson). Twee jaar later wordt zijn plaats ingenomen door Trevor Bolder (David Bowie, Uriah Heep).

2015

Anno 2015 bestaat de band uit Andy Powell, de Finse gitarist Muddy Manninen, Bassist Bob Skeat, en drummer Joe Crabtree. Een samenstelling die niet onder bleek te doen voor de oer formatie van 40 jaar geleden!

Om exact negen uur staat de band op het podium. Powell, met duidelijk minder haar als vroeger, heeft nog steeds dezelfde gitaar om zijn nek hangen. En om goed te laten horen dat Wishbone Ash nog steeds zijn mannetje staat, en de band nog steeds zijn karakter heeft, wordt gestart met het instrumentale Outward Bound van het album New England. Het is duidelijk te horen dat de band in deze samenstelling al 7 jaar samen speelt en veel op het podium hebben gestaan. Het is een geoliede machine die zeer virtuoos samen speelt.

Al snel worden de nodige klassiekers afgewisseld met nummers van het laatst album Blue Horizon. Hoewel de meeste bezoekers niet bekend zijn met album worden ze goed ontvangen. Vooral het titelnummer van het album zorgt voor opwinding in de zaal. Sterker nog, na het optreden zit de melodie nog in mijn hoofd!

Na ongeveer anderhalf uur wordt het laatste nummer aangekondigd. Het werd het hoogtepunt van de avond. Phoenix van het debuut album uit 1970. 25 minuten lang! Zoals dat mocht in de jaren zeventig. Lange gitaar solo’s, de bassist die zijn kunsten mag tentoonstellen en natuurlijk een drumsolo! Natuurlijk was het niet meteen afgelopen. Wat is een optreden zonder een (geplande) toegift!