Perreaux Silhouette Series

Perreaux Silhouette SXD2 USB DAC

Dit was het apparaat dat ik het eerst in huis kreeg voor een recensie. Toen er nog geen sprake was van was om de hele serie aan de tand te gaan voelen. Want wees eens eerlijk: wie zit er te wachten om negen apparaten in één keer van binnen en buiten aan een kritisch onderzoek te onderwerpen en ze ook nog stuk voor stuk alle mogelijk tijd te geven zich in en op het audiorek te mogen bewijzen. De positieve ervaringen met de SXD2 USB DAC heeft me echter toch maar doen besluiten om op het aanbod van de importeur in te gaan en de rest van de Silhouette serie ook te laten komen. Het lijkt me toch wel een unieke mogelijkheid. Een boeiende maar erg tijdrovende klus. Maar ik heb er ruim de tijd voor genomen, totaal een paar maanden zelfs.

Opbouw

De SXD2 weegt 1,5 kg. De apparaten voelen geheel in de Perreaux traditie massief en rotsdegelijk gebouwd aan. Gemaakt om een lang en dienstbaar leven aan te kunnen. Op de achterkant van de SXD2 DAC vinden we gelukkig een normale IEC lichtnetaansluiting. Er wordt ondanks de beperking in ruimte niet geprutst met losse lichtnetadapters, wat momenteel bijna een niet niet meer uit te roeien trend, of moet ik zeggen ‘plaag’ is. Alle Perreaux Silhouette apparaten hebben hun eigen ingebouwde voeding. Naast de IEC ingang zit de powerschakelaar. Er is één BNC SPDIF aansluiting plus een USB input, te selecteren met een toggleschakelaartje. En natuurlijk zijn er de analoge cinchuitgangen. Hier is de ontwerper van de DAC me te ver doorgeschoten met z’n rode potlood. Een beetje da-converter heeft voor een bredere inzetbaarheid minimaal twee SPDIF ingangen plus een Toslink aan boord. Er is standaard een verloopstukje meegeleverd van BNC naar cinch, zodat je de al aanwezige digitale SPDIF interlink gewoon te gebruiken is.

Binnenkant

Als het kapje van de kast gaat valt de uitstekend verzorgde overzichtelijk elektronica in het oog. De ringkernvoedingtrafo is gezien de gezonde afmetingen goed op zijn taak berekend. Er worden meerdere spanningaftakkingen gebruikt om de verschillende delen, digitaal en analoog, apart van een schone voeding te kunnen voorzien.

De USB aansluiting gebruikt een Burr Brown PCM2902 receiverchip, die is helaas al lang door de tijd ingehaald en op 16 bit/ 48 kHz begrenst. Leuk om even wat mp3’tjes te willen luisteren via een laptopje. Dit type ´old school´ USB techniek zie ik nog te veel op moderne DA-converters, Wil je de PC als muziekstreamer gebruiken dan is een aparte moderne asynchrone USB naar SPDIF converter een optie. Een Halide Bridge is een hele handige oplossing, maar ook de bekende Musical Fidelity V-Link of M2Tech HiFace zijn beproefde methodes.

De SPDIF ingang komt eerst een AKM AK4117 24/192 receiverchip tegen. AKM is een merk dat we vaker in professionele apparatuur tegenkomen dan in consumentenelektronica. Daarna gaat de digitale signaalweg verder door een SRC4193 sample rate converter die zorgt voor het upsampelen naar 176.4 of 192 kHz, afhankelijk of we een 44.1 kHz, 48 of 96 kHz bemonstering te doen hebben.

De ge-upsampelde datastroom gaat vervolgens de bekende Burr Brown PCM1738 converter in om het digitale signaal analoog te maken. De analoge uitgangstroom uit de 1738 wordt in spanning omgezet door een I/V converter rond een mooie Burr Brown 2134 opamp. Daarachter vinden we nogmaals een versterkertrapje met een 2134. Ik zie verder geen uitgangscondensator achter de analoge trap. Alleen een 100 Ohm weerstand in serie met de uitgang van de opamp. Hier zijn dus geen elco’s hard in de signaalweg gezet, zoals we het in 9 van de 10 cd-spelers tegenkomen. Dat kan de uiteindelijke geluidskwaliteit alleen maar ten goede komen.

Luisteren

Eenmaal aangesloten is er niet veel tijd voor nodig om te beseffen dat deze Perreaux mini een echte is. ‘The Real Thing’ zeggen de Britten dit veel mooier. Het geluid is gebalanceerd, met een zelfs naar wat smeuïg neigende midden en hoogweergave. Wat met name de weergave van stemmen iets extra voordeligs geeft. Het voortgebrachte geluid ligt erg lekker in het oor. In het breed neergezette podium staat alles strak op zijn plek, met een natuurlijk gevoel van ruimte en lucht rond de muzikanten en zangstemmen. Er is een soort van sirene rust in het geluid dat je zelfs als een wat gebrek aan bite zou kunnen aanmerken. Deze DAC kan zich zonder veel moeite meten met de betere converters in zijn klasse. Dat laatste hebben we ongetwijfeld te danken aan de uiterlijke versobering waardoor er meer budget voor de ontwikkeling van de elektronica over blijft. Natuurlijk vind ik de enkele coaxiale SPDIF ingang het toppunt van karigheid, de weergavekwaliteit van SXD2 staat zijn mannetje, die heeft niks met mini of micro te maken, maar is gewoon groots.

Metingen

Perreaux meet zelf ook ieder apparaat voor het de doos in en de fabriek uit gaat. En nog wel met dezelfde Audio Precision meetapparatuur dan wij gebruiken. Er zitten drie meetplaatjes van Perreaux bij de SXD2 gesloten. Dat die bij ons reproduceerbaar zijn, 27 vlieguren naar het noorden toe, is geen al te grote verrassing. Maar we hebben natuurlijk zelf ook alles op de meetbank gecheckt.

De uitgangspanning is volgens de Red Book norm te laag. Ik meet bij een 0 dBFS signaal resp. 1,553 en 1,547 volt voor rechts en links, in een 100 kOhm belasting.

De frequentierespons is zo goed als aalglad vanaf 10 Hz tot 20 kHz, het natuurlijke eindpunt van de 16 bit/ 44,1 kHz cd weergave. Met een 96 kHz bemonsteringfrequentie ligt 50 kHz op -0,4 dB.

De vervorming in kille cijfers gegeven is laag, maar voor een DAC niet uitzonderlijk: 0,013 %. Ik vermoed dat Perreaux weinig analoge filtering achter deze da-converter gebruikt. Dat is ook in de metingen van Perreaux zelf te zien. Daar wordt niet geheimzinnig over gedaan en er worden ook geen cijfers opgeleukt in de opgegeven technische specificaties. Wat niet zo moeilijk is omdat toch (bijna) niemand het controleert. Nee, het is waarschijnlijk gewoon een bijkomend resultaat van de gevolgde ontwerpfilosofie. Het FFT spectrum heeft hierdoor ook een wat piekeriger karakter dan ik bij de best metende spelers en DAC’s tegenkwam. Het ziet er overigens een beetje dramatischer uit dan het werkelijk is, ook dank zijn de schone voedingschakeling en daardoor diepliggende ruisvloer. Er komt nog steeds geen piek boven het -80 dB punt uit. Deze voeding is zo te zien buitengewoon goed ontkoppeld en dat geeft een erg schoon meetplaatje te zien, met de ruisvloer op -130 dB en lager, zonder de geringste 50 en 100 Hz stoorresiduen.

Van ongewenste jittereigenschappen is niets te bespeuren in de FFT meting met een 11,025 kHz testsignaal. Een rechte piek zonder uitlopende onderkant.

De liniariteit ziet er prima uit. Beneden -100 dB begint de optimale lijn langzaam af te wijken, maar tot -120 dB blijft het nog relatief gering.

De Perreaux DAC laat op de meetbank goede tot zeer goede resultaten zien.

(Klik weer op de plaatjes voor een grote afbeelding)