DiDiT High-End DAC212

Aansluiten

De DiDiT DAC212 is in de pakweg twee maanden dat ‘ie hier thuis heeft mogen logeren aan mijn drie vaste bronnen gebruikt: de iMac (alleen voor muziekweergave ingericht) met J.River 20 playersoftware, de inmiddels al bijna niet meer weg te denken Auralic Aries streamer, wat een heerlijk apparaat, en de Sonos ZP90 (nu Connect geheten).

De verbinding met de netwerkswitch gaat via AudioQuest Vodka en later AJ/E Diamond kabels. Voor de USB verbindingen is vooral de AudioQuest Diamond USB ingezet. Kostbare bekabeling, maar ook akelig goed. En met de DAC212 wil ik toch de periferie zo mooi mogelijk maken…

Luisteren

Een sterk punt van de DiDiT DAC212 is namelijk in de eerste plaats het neutrale prachtig vloeiende karakter. Geen scherpe randjes, geen overdreven laag, geen spits middengebied maar een muziekflow die meer richting de betere analoge weergave gaat, om toch maar weer eens de wat manke vergelijking te mogen gebruiken. Maar ja, bijna iedereen weet wel wat er mee bedoeld wordt. Zonder ook maar een fractie aan detailweergave in te boeten overigens.  De balans klopt gewoon.

Klinkt bijna als een…

De DAC212 is ook één van de DAC’s waar ik eigenlijk nauwelijks kan horen dat het een upsample DAC is. De weliswaar vaak ruimtelijke maar even vaak ook licht versmeerde karakter dat ik bij het merendeel van de DAC’s tegenkom die standaard alle inkomende signalen upsamplen naar een hoge bitrate en samplefrequentie blijkt bij de DiDiT DAC212 te blinken door afwezigheid.

Luister als je de mogelijkheid hebt maar eens naar een gemiddelde upsampling DAC naast een non-oversampling DAC (een nonoDAC) als de Metrum Hex DAC  en je weet gelijk wat ik bedoel. In dit geval zou ik ook kunnen zeggen: zet de DiDiT DAC212 eens naast een gemiddelde andere upsample DAC… en hij valt positief op als het op het neerzetten van instrumenten en zangstemmen aankomt.

Het vertelt me wel dat DiDiT de signaalbehandeling wel heel strak onder de duim heeft. De weldadige rust die het geluidsbeeld uitstraalt zonder maar een spoortje van de digitale symptomen waar veel mannen uit de analoge audiokerk naar eigen zeggen soms ronduit allergisch voor zijn.

(vrouwen luisteren en genieten overigens gewoon naar en van de muziek en neuzelen zelden tot nooit over dit soort dingen waar ‘wij mannen’ desnoods dagenlang over door kunnen bomen).

Eerlijk gezegd heb ik dit fenomeen nog maar één keer eerder ervaren. En dat was/is met mijn oude onvolprezen AudioAero Prima DAC, een heel prijzig apparaat 10 jaar geleden. Deze is gebaseerd op een upsampler van Anagram en kan ondanks de inmiddels toch wel redelijke beperkingen als de maximale 96 kHz monsterfrequentie voor de S/PDIF ingang en het (vanzelfsprekend) nog ontbreken van de USB ingang nog uitstekend partij bieden aan hedendaagse DAC’s. Daarom zet ik ‘m af en toe nog graag even in het rek. Dan blijkt iedere keer weer dat AudioAero zijn tijd behoorlijk vooruit was…