Bowers and Wilkins CM8 Luidsprekersysteem

Push Pull

In de huiskamer is er verder geëxperimenteerd. Als buisliefhebber eerst met mijn eigen KT88 push pull versterkers op spanning gezet. Door het toepassen van wat lokale tegenkoppeling rond de KT88 eindbuizen en een lichte overall tegenkoppeling over de hele schakeling is het een versterker die bijna 60 watt aan de luidsprekerklemmen levert en daarbij een dempingfactor heeft die niet excessief laag is, nou ja, voor een buizenbak dan. Op de 4 Ohm LS klemmen van deze versterker speelt de CM4 erg mooi. Het valt op hoe gemakkelijk de CM8 in het geluidsbeeld verdwijnt. Doe de ogen dicht en probeer na een tijdje de speakers exact aan te wijzen. Dat lukt niet. Het ruimtebeeld is prachtig, zangstemmen heel fijn. Hier doen we het voor!

Onopvallend goed

Het geluid is eigenlijk wat ik vaker bij andere B&W modellen heb ervaren: opvallend onopvallend. Geen bonkende laagweergave, geen tetterend midden, geen overheersend hoog. Het geluidbeeld luistert rustig, natuurlijk en neutraal aan waarin alles keurig in balans is. Dat komt weer met name stemmen erg ten goede. En in een goede middenweergave zit ‘m vaak de clou van een goed luidsprekersysteem. Een matig midden trek je niet meer recht met de allermooiste hoogweergever of het krachtigste laag. En dat midden is een sterk punt van de CM8. De beide woofers zorgen voor voldoende laagdruk, ik schat al luisterend dat 35 á 40 Hz de ondergrens een beetje is.

Een bijgeschakelde subwoofer zal het diepste laag ondersteunen, maar in 2 van mijn 3 opstellingen blijkt dat niet eens nodig. Alleen in de grotere huiskamer doet de sub me toch wel een positieve duit in het zakje, puur voor een verder onopvallende aanvulling van het sublaag, en blijft ‘ie aan. In de kleinste luisterkamer daarentegen, is de laagweergave zo rijk dat ik niet eens taal naar die extra subondersteuning. Het is ook maar net waar de CM8 wordt opgesteld. Krijgt ‘ie wat hulp van meer richting de hoek plaatsen? Is de luisterruimte zwaar gedempt? Geen ruimte klinkt hetzelfde, daarom is er moeilijk een allesomvattende conclusie te trekken hoe een bepaald speakersysteem zich gaat gedragen in een luisterruimte. Maar de CM4 is geen moeilijk te plaatsen speakersysteem.

Dikke Mac

De volgende stap is een McIntosh MC275 eindversterker. Inderdaad, dé klassieker, in de laatste versie. En dat gaat me toch goed zeg. De Mac heeft een geluid dat meer neigt naar het karakter van een echte triodebuis dan naar de (KT88) penthodebuis die er toch in de versterker gebruikt wordt. Dat komt door de speciale schakelwijze van McIntosh. Weer aangesloten op de 4 Ohm taps heeft de 275 geen enkele moeite om de B&W CM8 tot leven te brengen. Dit is een combinatie die er zijn mag. Een beetje (veel) uit het lood misschien als je de prijzen van de Mac en de CM8 naast elkaar legt, maar het werkt als een speer.

Een beetje meer graag

Het is wel duidelijk dat de CM8 graag wat meer sap uit de versterker eist om tot volle bloei te komen. Geef je die, dan staat weinig een duurzame relatie met deze verder fraaie Bowers and Wilkins telg in de weg. En het gaat niet om veel uitgangsvermogen, het rendement van deze speaker is niet onder de maat, het gaat er om dat als er de stroom gevraagd wordt, die ook zonder gemok geleverd wordt. Als de versterker op dat moment op de rem gaat staan komt het geluid nooit tot leven.

Een klassiek stukje hardrock graag…

Je hoort het wel eens: deze of die speaker is vooral geschikt voor het luisteren naar klassieke muziek en dat merk is vooral geschikt voor hardrock. Wat een kul. Ik speel klassieke muziek, Jazz en Rock vaak lukraak door elkaar, afhankelijk van de stemming van het moment. Stel je voor dat ik steeds andere speakers de kamer in zou moeten slepen. Of ik nu ‘Machine Head’ van Deep Purple luister, er is ook een aflevering van ‘Classic Albums’ van gemaakt, zeer de moeite waard, of ouvertures van Beethoven, er gaat weinig aan de essentie van de muziek verloren.

Gelukkig is de CM8 helemaal kieskeurig met de muziekkeus. Ik ben sinds kort een inhaalslag aan het maken bij de oude Jazz van rond 1960, met Miles Davis, Cannonball Adderley, John Coltrane, Ella en Louis(!) enz. Wat een muziek, wat een opnamekwaliteit. Die luister ik dan ook nog het liefst in een 24 bit/96 kHz resolutie, wat het geluid nog rijker maakt. De nieuwe ‘21’ van Adele is gevuld met machtig goede muziek maar zwaar mishandeld door de ‘Loudness war’ maffia, doodzonde. Hopelijk komt er nog eens een ‘non-compressed’ download beschikbaar. Ben ik bij de eerste die het aanschaft.