Atohm GT1-HD luidsprekers

Luisteren

Geluisterd naar de GT1-HD is er met een Bluesound Node 2 digitale muziekspeler, aangesloten op een NAD M51 digitaal-naar-analoog converter. De gebruikte versterker is een Pass Labs combinatie van een XP-10 en een XA30.5. De luidsprekers staan op Custom Design FS104 stands, ongeveer 80cm van de achterwand en ingedraaid richting de luisterplek voor het beste stereobeeld. Meer en minder indraaien is geprobeerd, maar recht naar de luisteraar gericht bleek in mijn geval optimaal. Voordat ik ga schrijven komt er altijd een heleboel muziek voorbij en pas met het draaien van een lieflijke jazz zangeres neem ik het toetsenbord ter hand.

Sarah McKenzie

Het in 96kHz FLAC gedownloade album “We Could Be Lovers” van Sarah McKenzie is erg goed opgenomen en laat een piano spelende dame horen die zich heeft omringd met een drummer, bassist, xylofonist en koperblazers. Een kleine en intieme bezetting op de GT1-HD met de heldere stem van Sarah goed afgezet tegen de bandleden. Op de titeltrack experimenteer ik weer eens met de drie standen schakelaar voor de tweeter en vind de neutrale stand voor mij het beste. De smooth stand maakt de weergave te tam en de high-resolution stand vind ik op den duur vermoeiend.

Hoe handig de schakelaar ook kan zijn voor mensen met een akoestisch probleem en geen toonregeling op de versterker, de GT1-HD is voor mij al correct uitgebalanceerd. Dat blijkt ook het geval op de rest van het album, waar de bas strakker is dan ik mag verwachten van een basreflex systeem, koper nimmer te schel is, waarin de xylofoon de beschikbare dynamiek gebruikt en de piano in combinatie met de stem realistisch blijft.

Het vervolg met Enya maakt een beperking van de GT1-HD duidelijk, want met haar album “Dark Sky Island” blijf ik in staat om zelfs met de ogen dicht de positie van de speakers aan te wijzen.

De luidsprekers verdwijnen nooit helemaal uit beeld, terwijl andere systemen dat in een gelijke setting wel kunnen. Het stereobeeld is breed genoeg, goed in hoogte weergave, redelijk diep en posities kloppen, maar lijkt meer op dat van een groot systeem qua afstraling dan dat van een “verdwijnende” monitor.

Patricia Barber

In een poging om de balans te verstoren en de zwakke punten van de GT1-HD te vinden speel ik Patricia Barber’s CD “A Fortnight In France”, live opgenomen in 2004. Barber staat bekend om het vele laag in de opname wat de nodige luidsprekers opbreekt. Dat is niet het geval met de GT1-HD, de schitterde track “Norwegian Wood” zorgt dat er diepe, echt diepe bas uit de luidsprekers komt. Hetgeen opnieuw doet geloven dat er een vloerstaander aan het spelen is. Percussie is snel en overal aanwezig, met een keurige afstand tussen de musici en de luisteraar. Het stereobeeld begint vanaf de virtuele lijn tussen de luidsprekers en loopt naar achteren weg. Een extra draai aan de volumeregelaar op “Call Me” brengt Barber een beetje dichterbij, zonder dat de Atohm in de problemen komt, en zorgt zo voor meer intimiteit. De zaalakoestiek blijft hoorbaar op de achtergrond, gitaar heeft snelheid en de piano is rijk aan nuances.

Een beheerste, diepe en gecontroleerde bas

Een extra compliment voor de basweergave die de Franse roots duidelijk laat zien met een beheerste, diepe en gecontroleerde bas. Verder een open middengebied en een gedetailleerde maar nooit te heftige hoge tonen weergave. Nog wat meer live muziek komt van John Mayer, opgenomen in Los Angeles in 2008. De GT1-HD heeft geen enkel probleem met de kracht in de muziek, de soms oorverdovende drums, de hamerende bas en de gitaarsnaren die lijden onder de handen van Mayer. Tot nu toe laat de Atohm zien dat geen enkele muzieksoort een probleem is en dat de GT1-HD geen specifieke doelgroep voor ogen heeft. Gaat dat ook op voor klassieke muziek is de vraag.

Klassiek

Joshua Bell speelde zijn Kreisler album vol in 1998, geïnspireerd door Fritz Kreisler, een inmiddels overleden viool speler en componist uit Oostenrijk. De muziek is aangenaam licht van toon, gevuld met luisterplezier. Ik herken de romantische Weense sfeer die mij terugzet in de vorige eeuw, waarin ik thee drink in een ouderwetse tearoom, omgeven door elegante, oudere mensen. Ik geniet van het samenspel van piano en viool wat zo gemakkelijk in het gehoor ligt. Misschien niet zo zuiver en correct als je dat mag verwachten van de top van de Engelse luidsprekers, maar dat maakt niet uit, voor wat meer plezier en aanwezigheid waren de Franse luidsprekers altijd al de aangewezen weg. De Fransen zien vaak kans ‘la vie’ en ‘le soleil’ in hun creaties te vangen. Met de “Tafelmuziek” van Georg Philipp Telemann geniet ik van hobo concerten in een grotere bezetting dan alleen twee solisten. Ik probeer ook met klassiek nog eens de schakelaar op de achterkant, maar weer is de conclusie dat de midden stand (neutraal) mij het beste past. Op die stand blijven de musici individueel te volgen, de weergave is levendig maar nooit te helder en de bas is in evenwicht met de hoge tonen en het middengebied. De fraaie tweeter van Atohm maakt lange luistersessies mogelijk zonder te vermoeien, tegelijk zorgt de tweeter ervoor dat mijn aandacht bij de muziek blijft en ik niet in slaap val op de zoete tonen.