Roger Waters – The Wall filmpremière
Dinsdag 29 september om 20:00 uur lokale tijd ging wereldwijd de The Wall van Roger Waters in première. Na veel mooie woorden in media ging ik samen met twee vrienden, en ook groot Pink Floyd liefhebbers, naar de bioscoop.
De film begint met een acteur die verteld hoe belangrijk het live concert van The Wall, wat Pink Floyd gaf in 1980 in Earls Court , voor zijn leven was. Het hem letterlijk veranderde. En ik denk dat veel mensen dat hebben gehad. Ook het album zelf is voor veel mensen een mijlpaal. Een album die je op een andere manier naar de wereld kon laten kijken.
De film is een registratie van de laatste tour van The Wall. En eigenlijk kun je hem in drie belangrijke onderdelen verdelen.
Zoektocht
Het eerste deel is een verfilming van de zoektocht van Roger Waters naar zijn vader die gesneuveld is als soldaat in de tweede wereld oorlog.
Roger was nog erg jong en heeft zijn vader nooit gekend. Een gemis wat hem altijd bezig houd. Ook zijn Rogers opa stierf op het slagveld tijdens de eerste wereld oorlog toen zijn vader net twee jaar oud was. Door twee wereldoorlogen groeide twee generaties zonen zonder hun vader op. Het thema is ook duidelijk terug te vinden op het album The Wall:
“Daddy’s flown across the ocean
Leaving just a memory
Snapshot in the family album
Daddy what else did you leave for me?
Daddy, what’d’ja leave behind for me?!?
All in all it was just a brick in the wall.
All in all it was all just bricks in the wall”
De film in de show
Uiteindelijk gaat Roger Waters op zoek naar de plek waar zijn vader is gestorven. Een lange zoektocht die hem brengt naar Italië. Die zoektocht met alle gedachten en emoties van Waters is als een film verweven door het concert. Ik zeg expres film want het is geen documentaire. Het is gespeeld en prachtig in beeld gebracht. Maar ik denk dat veel van de emoties die naar voren kwamen heel echt waren.
Ten tweede is daar natuurlijk de show!
Visueel spektakel
De show is een spektakel van het allerhoogste niveau. De enige in zijn soort. De visuele effecten zijn werkelijk waar adembenemend en soms onbegrijpelijk. Ook in de film komt het immense podium goed tot zijn recht. En het wordt goed in beeld gebracht zodat je zowel de show ziet als de details op het podium, die je waarschijnlijk in het stadion ontgaan zouden zijn. Wat heel goed is dat de show geheel naar deze tijd getrokken is.
En dan is er natuurlijk nog de muziek
Muzikaal miste ik wel het één en ander. Ten eerste een gemis aan passie. De muziek werd door de band nogal emotieloos gebracht. Alles keurig ingestudeerd. Ten tweede vooral de gitaar en stem van David Gilmour. De gitaar solo’s waren steriel, en met een klank die ver af ligt van het geluid van Gilmour. Ook zijn stem is een groot gemis. Vooral in nummers waar Gilmour en Waters samen de zang deden. Zoals in Mother en comfortably numb. Nummers waar juist die afwisseling in stemmen en de prachtig gepassioneerde gitaarsolo’s het nummer maakte tot de grote klassiekers van The Wall en misschien wel Pink Floyd. Het effect is verdwenen. En dat is heel erg jammer.
Maar ik heb zeker genoten! Vooral van het indrukwekkende en emotionele verhaal van de zoektocht van Roger Waters naar zijn vader. En natuurlijk de spectaculaire show.
Maar vanmiddag luisterde ik naar Is there anybody out there? The Wall Live in 1980 en 81. En toen realiseerde ik mij hoe groot het verschil is met de film van Roger Waters. De film moet het hebben van de visuele aspecten om de boodschap over te brengen. In 1980 was de muziek genoeg om dat te doen!
