Porcupine Tree Ziggo Dome 7-11-2022

15 november 202215 november 2022 Evert Aaij 1171 Views 0 Comments

Het was al een aantal Jaren stil rond Steven Wilson’s bekendste project Porcupine Tree maar als drummer Gavin Harrison en Wilson aan het jammen zijn ontstaat er iets waarvan ze het idee hebben dat ze daar iets mee moeten doen. Het is Harrison die voorstelt om het weer te doen als Porcupine Tree.

Daar moest wel een nachtje over geslapen worden maar uiteindelijk wordt dan toch de knoop door gehakt. Oud Japan toetsenman Richard Barbieri, die al bijna vanaf het begin van Porcupine Tree samenwerkt met Wilson, is ook weer van de partij. Hij is een belangrijke klank en sfeerbepalende factor in de band. Bassist Colin Edwin keert niet terug.

Closure/Continuation

Zonder er maar enige bekendheid aan te geven gaan de heren aan de slag maar het duurt nog wel even voordat dit jaar het album met de veelzeggende titel Closure/Continuation in de winkel ligt.

Is het de afsluiting van Porcupine Tree of juist een voortzetting? We kunnen het alleen maar afwachten.

Het is ook absoluut een geslaagd en ook een heel succesvol album. Hoewel Porcupine Tree wat mij betreft nog nooit een slecht album heeft afgeleverd heb ik zeker mijn voorkeur.

De beste periode van de band vind ik de albums uit de begin jaren 90 vanaf Up the downstairs tot en met Signify. Vanaf 2002 ontstaat met In Absentia een “steviger” geluid. Samen met Fear of a blank planet en Closure/Continuation (C/C) zijn dit wel mijn overige favorieten.

Live

Foto: Tom Snow

Het is exact een jaar geleden als de band aankondigt ook op tournee te gaan en Nederland aan te doen. Dat is Wilson ook wel schatplichtig aan ons kikkerlandje want we hebben een belangrijke rol gespeeld in carrière van de band. Zo was Nederland het eerste land waar ze live speelde buiten Engeland. Van een halfleeg grasveld in de regen en zaaltjes met 50 man tot en met een bijna uitverkochte ZiggoDome.

De kaartjes waren al snel in de pocket en het wachten ging sneller dan verwacht. Nadat ik vier keer eerder heb mogen genieten van de band in kleinere zalen (twee maal 013 en in de Melkweg en Paradiso) is de aanhang van Porcupine Tree na 12 jaar stilte en het zeer geslaagd comeback album gegroeid om een écht grote zaal te vullen. Op verzoek van de band is het concert “telefoonvrij”. En dat lijkt aardig te lukken.

Foto: Porcupine Tree

Telefoonvrij

Er zijn er natuurlijk altijd wel een paar die toch foto’s maken en filmen maar het is opvallend donker in de zaal. Maar we zullen straks ook zonder YouTube kunnen nagenieten want het concert werd deze avond gefilmd. Ook de live DVD Anesthetize: Live, werd in Nederland opgenomen tijdens een concert in 013 in Tilburg waar ik ook bij was.

Exact 20:00

De avond heeft geen voorprogramma en om exact 20:00 dimmen de zaallichten en klinkt Blackest Eyes, de opener van het album In Absentia, door de zaal. Meteen is duidelijk dat de kwaliteit nog steeds van zeer hoog niveau is. Maar ik had ook niet anders verwacht van deze drie grote en virtuoze muzikanten. Met de toevoeging van de twee jonge gastmuzikanten op bas en gitaar lijkt er ook een veel spelplezier te zijn toegevoegd.

Meteen na het eerste nummer is Wilson, zoals altijd op blote voeten, al spraakzamer dan ongeveer alle vier voorgaande concerten bij elkaar. Hij kondigt aan dat alle nummers van het nieuwe album aan bod komen afgewisseld met klassiekers uit het verleden. De muziek van C/C wordt goed ontvangen en een nummer als het fenomenale Walking the plank zal, als het een “continuation” blijkt te zijn, een echte live klassieker gaan worden. Het concert moet wat op gang komen en bijvoorbeeld het toch mooie Drown with me blijft een beetje vlak en komt niet echt tot zijn recht na een kwartet nieuwe nummers en een klassieker als Even less.

Foto: Porcupine Tree

Na de Pauze

Na anderhalf uur is er een kleine pauze om daarna tot over elven door te gaan. De show bouwt op en alle remmen lijken los te gaan. Niet alleen muzikaal maar ook de visuals en lichtshow worden groter en intenser en het publiek duidelijk enthousiaster. Hofleverancier in het tweede deel is het album Fear of a blank planet uit 2007. Vier stukken van het album gingen er bij het publiek in als zoete koek. Het titelstuk, Sentimental, het monumentale 17 minuten durende Anesthetize en Sleep together.

Een onverwachte toevoeging aan de setlist is het mooie Buying new soul van het album Recordings gebaseerd op een MIDI sequence die Richard Barbieri al jaren op zijn computer had staan. Afsluiting van de tweede set is het imposante Sleep Together waarin de belangrijke invloed van Barbieri in de band groots naar voren komt. Als de laatste noten hebben geklonken lijkt er toch echt een einde te komen aan een zeer geslaagde bijna drie uur durende avond maar natuurlijk volgen de onvermijdelijke geplande toegiften.

Encore

In de encore twee nummers die eigenlijk elk Porcupine Tree concert op het programma staan. Het opzwepende Halo en het vaak als afsluiter gespeelde populaire Trains. Als dan de zaallichten toch echt weer aan zijn gaan we voldaan weer huiswaarts om na te genieten van een indrukwekkende avond door een herboren Porcupine Tree die we te zijner tijd nog eens kunnen herbeleven op DVD.