Pink Floyd – The Endless River
The Endless River
Zeven november tweeduizendviertien zal de geschiedenisboeken in gaan als de dag dat het laatste album van Pink Floyd uitkwam. Zowel gitarist David Gilmour als drummer Nick Mason zijn daar zeer duidelijk over.
Rick Wright
Na het overlijden van toetsenman Rick Wright was er geen Pink Floyd meer. Het album bevat ook geen nieuw materiaal. Alles werd opgenomen in 1993 en 1994 tijdens de sessies voor het vorige album The Division bell. In 2012 vroegen Gilmour en Mason aan producer en oud gitarist van Roxy Music, Phill Manzanera om naar dit materiaal te luisteren. Twintig uur muziek van drie muzikale grootheden uit de hedendaagse muziek. David Gilmour, Nick Mason en Richard Wright hadden twintig jaar geleden de basis gelegd voor stuk pop geschiedenis.
Keuzes
Er werden keuzes gemaakt en uiteindelijk werden het vier compilaties van ongeveer 15 minuten. Iets wat het duidelijkst overkomt op de dubbel LP versie van het album. Maar bovenal is deze plaat bedoeld als een ode aan Rick Wright.
Dat is goed gelukt want je hoort weer heerlijk zijn specifieke speelstijl die ook zo mooi naar voren kwam op albums als Dark side of the moon en Wish you were here. Meest opvallend daarin is het nummer Autumn ’68. Het kerkorgel is opgenomen in Royal Albert hall. De opname is bewaard gebleven en geïntegreerd in dit album.
De titel is zonder twijfel een verwijzing naar het wonderschone nummer Summer ’68 wat Wright schreef voor de LP Atom heart mother. Het enige wat ik mis in deze hommage is zijn stem. Zowel solo als de prachtige harmonieën samen met David Gilmour. Denk maar eens aan Echoes: “Overhead the albatross hangs motionless upon the air. And deep beneath the rolling waves in labyrinths of coral caves”.
Een prettige manier van thuiskomen…
Het zelfde geld overigens voor drummer Nick Mason. Ook zijn eigen drumstijl is weer heel herkenbaar aanwezig. En tijdens Skins moet je misschien wel een beetje terug denken aan psychedelica van LP nummer één van Ummagumma.
Het album is op zich niet verassend. En qua sound heel herkenbaar Maar voelt als een prettige manier van thuiskomen. De muziek voert je door de carrière van de band heen op een wonderschone wijze. Een manier die mij persoonlijk raakt. Omdat deze band zo belangrijk voor mij is geweest. Vanaf de eerste keer toen ik in 1972 Atom Heart Mother hoorde tot nu.
Een echt Pink Floyd album…
Hoewel de band zonder Roger Waters natuurlijk niet echt compleet is heb ik echt het gevoel naar Pink Floyd te luisteren en niet naar Roger 
Waters of David Gilmour.
Het is ook het eerste album sinds Wish you were here waar Nick Mason weer credit krijgt voor de composities.
In echte Pink Floyd traditie is de dubbel LP in een mooie verpakking gestoken. En net zo als met veel van hun oudere werk niet voorzien van bandnaam en album titel. Samen met The Piper at the Gates of Dawn, The Wall en the Final cut is dit het vierde album waarvan de hoes niet is ontworpen door de in 2013 overleden Storm Thorgerson van de ontwerp studio Hipgnoses. Dit ontwerp is van de 18 jarige Egyptische kunstenaar Ahmed Emad Eldin.
Vinyl
De kwaliteit van de persing is uitstekend. Stil geen overdreven groefruis en geknetter. En de geluidskwaliteit is prima. De master voor de vinyl versie werd gedaan door Doug Sax. In vergelijk met de digitale variant lijkt de vinyl versie meer dynamiek te hebben. Vooral de gitaren klinken natuurlijker en wat rauwer.
Een waardig afscheid
The endless River is een prachtig document en een waardig afscheid van één van de belangrijkste bands uit de moderne muziekgeschiedenis. Het zal zonder twijfel een klassieker worden die met trots in de platenkast mag staan naast zijn illustere voorgangers. Maar met enige regelmaat zal hij bij mij uit de hoes gehaald worden en zal de naald weer alle schoonheid uit de groef halen!
Ik heb de plaat nu een paar keer geluisterd maar ik ben er niet echt van onder de indruk. Ik vind het vooral een herhaling van zetten. Natuurlijk is het allemaal prima opgenomen maar de plaat boeit mij op geen enkel moment. Dit mag gerust de laatste plaat zijn van Pink Floyd want blijkbaar is alles al gedaan wat ze hadden willen doen. ’t Is leuk voor de echte die-hard Floyd fan maar het gaat hier nog steeds om materiaal dat maarliefst 20 jaar op de plank heeft gelegen. Ik heb na de eerste keer luisteren toch maar weer even een echte Floyd plaat opgezet. Dan merk je wel een wereld van verschil waar het gaat om beleving. Ik vond ook dat deze plaat soms neigde naar New Age (Gandalf-achtig). Deze plaat zal niet de historie in gaan als het must-have Pink Floyd album. Gemiste kans?
Nou Johan, TER is een heerlijk album, en voor mij is vooral duidelijk dat je na Syd van de overgebleven 4-mans formatie in ieder geval niet verder kunt zonder Rick Wright, daarom is dit een terecht een ode aan de onmisbare toetsenist, en Gilmour en Mason weten dat donders goed, maar verbied het ze maar om met dit mooie archiefmateriaal een plaat te maken die gemaakt mocht worden.
Vroeger heb ik de lp’s van Pink Floyd grijs gedraaid. Als echte fan, kocht ik deze week de laatste cd.
Er ontbreekt van alles aan. Zo kun je er makkelijk nog een stuk of tien maken. Tot veel meer dan lang aangehouden tonen op gitaar en synthesizer komt P F niet. Van de ene voorspelbare akkoordwisseling naar de andere, wordt ik ook niet echt vrolijk. Het ontbreekt telkens aan iets “spannends”. Na elke 16 maten denk ik: ja, nu! Maar er gebeurt weer niks. Het klinkt alsof men op een soort van automatische piloot speelt. “Wake off Roger, ready for take off”.
Dag Wil,
Het is natuurlijk altijd jammer als je iets nieuw hebt aangeschaft en dat dan geen voldoening schenkt, ik meen dat je als consument het wettelijke recht hebt om binnen 8 dagen bedenktijd een transactie mag terug draaien, vroeger was dat 3 dagen dacht ik.