Once in a Blue Moon festival: David Crosby

Toen ik vorige maand bij het zeer kleinschalige concert van Graham Nash in het Amsterdamse bostheater was geweest, kon ik niet wachten op het concert dat Nash z’n kompaan David Crosby zou geven op het Once in a Blue Moon festival op 25 augustus 2018.

In de drie relatief kleine en open tenten is een erg goede line up opgezet, die na elkaar spelen om niet teveel overlap te hebben. Seasick Steve, de Wolff, De Mavericks, Sam Outlaw om er een paar te noemen en natuurlijk David Crosby. Crosby speelt na de Amerikaanse country held Sam Outlaw (hier nog niet zo bekend, maar in de US een grote naam). Pure country, maar dan a la 2018, zoals Leo Blokhuis hem introduceert. Deze typische Amerikaan met bijbehorende strakke spijkerbroek, zonnebril, cowboyhoed en sjaaltje zet in Amsterdam een gelikte show neer van hoge kwaliteit.

Na Sam Outlaw was om 18.15 uur David Crosby aan de beurt. Uiteraard bleven we na Sam Outlaw staan zodat ik bijna vooraan David Crosby kon zien. Op de voorste twee rijen, hangend aan de dranghekken, een groep 70 plussers met paardenstaarten, leren hoeden en lange baarden die met foto camera’s en spandoeken met verzoekjes, zich weer even 20 voelen. Daartussen een aantal rolstoelen en rollators. Tja, de gemiddelde leeftijd was best hoog. Ik voelde mij, relatief gezien, een youngster tussen dit bejaarde gespuis. Een beetje gekheid natuurlijk… Het was een bont gezelschap van gezellige mensen die lekker naar muziek kwamen luisteren en als kers op de taart, hun muzikale held, David Crosby konden zien. 

David Crosby maakt op dit moment een Europese tour, Sky Trails. Deze tour is genoemd naar zijn meest recente, gelijknamige album. Na het eerste Europese concert in Reykjavik doet Crosby dit festival aan. Je vraagt je werkelijk af waarom deze man met zijn topband een dergelijk kleinschalig evenement aandoet. Is het de relatie met Nederland, waar veel van zijn generatie artiesten een speciale band mee hebben, of is het weer een beetje terug naar de basis met de passie voor de muziek en het idealisme waar het destijds allemaal mee is begonnen? Ik heb geen idee maar erg leuk is het wel. Het siert hem zeker. 

Voor deze tour heeft Crosby een aantal grote namen meegenomen. Mannen waarmee hij al heel lang speelt en een aantal albums mee heeft gemaakt. Gitarist Jeff Pevar en toetsenist James Raymond hebben met Crosby onder de bandnaam CPR al een aantal erg goede albums gemaakt. James Raymond is de zoon van Crosby met wie hij zijn meeste muziek heeft opgenomen en gecomponeerd. De drummer is een high school vriend van zijn zoon James: Steve DiStanislao. Niet de minste drummer overigens. Naast dat DiStanislao al meer dan 25 jaar voor Crosby drumt, speelt hij ook als vaste drummer in de band van David Gilmour. Dan kun je echt meer dan alleen op een trommeltje slaan. Wat een top bezetting! 

Maar ook nieuw talent wordt niet geschuwd door Crosby. De 30 jaar jonge Mai Leisz uit Estland is een zeer getalenteerd bassiste die gespot is door Crosby en gevraagd is om mee te spelen op de Sky Trail tour. Naast Mai Leisz is de tweede dame aan boord de toetseniste Michelle Willis. Deze dame is een getalenteerd singer/song writer uit Toronto. Het is bijzonder om te zien dat een man als Crosby on stage een band volledig draagt. Zijn uitstraling en muzikaal ego is groot, maar hij schuwt het ook niet om alle ruimte te geven aan de muzikanten om hem heen, die zich daardoor volledig kunnen ontplooien en zelfs eigen nummers spelen waar Crosby op meezingt.

Zoals de tournaam al omschrijft had ik het vermoeden dat de concerten voornamelijk de album nummers van Sky Trail zullen omvatten met hier en daar een ouder nummer van Crosby. Volgens mij werd op dit festival een uitzondering gemaakt want er werd geen enkel nummer van het album Sky Trails gespeeld.

Tijden het Once in a Blue Moon festival speelt Crosby echter alleen maar oude nummers. Nummers als Long Time Gone, Deja Vu, Guinevere, In My Dreams, Wooden Ships en als slotnummer het door Neil Young geschreven nog steeds actuele, emotionele en krachtige ‘Ohio’. Het kan niet op en de liefhebbers van CSNY worden verwend.

David Crosby speelt deze nummers met overtuiging, passie en kracht. Met een stem die in de tijd niet lijkt te zijn verouderd. Integendeel, net zoals Graham Nash, is David Crosby nog zeer goed bij stem. Zeker wel bijzonder als je beseft wat voor een leven deze man al achter de rug heeft. Crosby leeft met zijn 77 jaar, een donorlever en al geruime tijd diabetes patient in reservetijd en dat merk je aan alles. Deze man staat goed geluimd, met twee handen in zijn zak de sterren van de hemel te zingen en te genieten van elk muzikaal moment van zijn begeleidende muzikanten. Een genot om naar te kijken.

Tijdens het concert maakt Crosby even ruimte om zich te verontschuldigen aan ons en de rest van de wereld voor zijn president. Om zijn woorden te gebruiken: “He is a fucking asshole… and we’re going to get rid of him as soon as we can. I truly apologize to you and the rest of the world.” Deze woorden worden gevolgd door het a capella van ‘What Are Their Names’  Prachtig en ontroerend. Wat een cadeautje is dat zeg!

Staande, in een een relatief kleine, bijna ‘doe het zelf tent’, besef je dat je getuige bent van een bijzonder optreden, een bijzondere muzikant en een icoon uit de popgeschiedenis. Crosby is wat mij betreft nog steeds één van de beste close harmony zangers die op deze aardkloot rondlopen en ik hoop dat hij nog lang muziek mag blijven maken. Dit optreden was voor mij een muzikaal cadeautje die ik met alle plezier in mijn zak heb gestoken.