Mumford & Sons live in de Ziggo Dome

Het werd de hoogste tijd dat ik weer eens een concert ging bezoeken. Door de drukte van de afgelopen tijd is het er eigenlijk een hele tijd niet van gekomen. Gelukkig heb ik een muzikaal zeer bevlogen dochter met een passie voor folk- en singer-songwriter muziek en het geluk wil, dat haar grote idolen, Mumford & Sons, 31 maart live in de Ziggo Dome komen spelen. Een uitgelezen kans om weer eens lekker live muziek te gaan luisteren.

Mumford & Sons

Ze hebben eigenlijk geen intro meer nodig. Ik denk dat het op dit moment, naast Coldplay, de best verkopende en meest populaire band ter wereld is.
Ooit is de band begonnen als begeleidende band van Laura Marling. Het viertal uit Engeland is in 2007, in de Heineken Music Hal, door Nederland als eerste als solo band met warme handen ontvangen. Daarna was het succes niet meer te stoppen en na Pinkpop 2012, is het succes van Mumford & Sons, als een raket afgegaan. Nu zijn we twee albums (Sigh No More en Babel) verder en de band kan zich letterlijk nergens meer vertonen zonder achterna gezeten te worden door horden fans.

Op naar de Ziggo Dome

Dat wil zeggen, zie maar eens een paar kaartjes te bemachtigen. Die jongens zijn zo ongelofelijk ‘hot’, dat binnen 10 minuten, alle online kaarten waren uitverkocht en binnen twee uur de gehele Ziggo Dome vol zat. Maar een beetje geluk moet je hebben en ik heb dan ook een drietal kaarten weten te bemachtigen.

Vroeg weg voor Marcus Mumford

Maar als je dan kaarten hebt, dan wil je natuurlijk ook vooraan staan. Dat betekent, vroeg weg om als een van de eersten in de rij te kunnen staan blauwbekken. Grote genade, wat was het koud afgelopen zaterdag. Als je ruim 2,5 uur in de rij staat, dan ben je gek of echt gemotiveerd….  Okee, als ik naar een concert ga, wil ik ook wat zien. Aangezien er 17.500 man in de Ziggo Dome gaan, wil je geen plekje achteraan. Dan kun je beter achter in  de zaal een biertje halen en gezellig met vrienden bijkletsen, onder het genot van een begeleidend muziekje. Zonde toch?

Het toegestroomde publiek bestaat voornamelijk uit jonge mensen. Ik denk dat ik samen met mijn, pak hem beet ‘tien’, aanwezige leeftijdgenoten de gemiddelde leeftijd nog niet met een tiende heb kunnen laten stijgen. Maar gelukkig is muziek is voor alle leeftijden en ik voel me zeker thuis tussen al die jonge enthousiaste mensen.

Eindelijk gaat de deur van de Ziggo Dome open

Eindelijk, na 2.5 uur wachten, kunnen we naar binnen. Na een, met een gemaakte glimlach wat krampachtig ogende oefeningen gedaan te hebben, om botten en spieren weer kennis met elkaar te laten maken, gaan dan eindelijk de deuren open. Strompelend, ondersteunt, door mijn dochter en vriend, ga ik naar binnen. Geintje natuurlijk, maar man, wat was ik verkleumd.

Voor wie nog nooit in de Ziggo Dome is geweest, kan ik dit muziek theater van harte aanbevelen. Eigenlijk is het een voetbalstadion met een dak erop. De akoestiek is erg goed en het is dan ook niet voor niets dat veel grote bands hier graag komen spelen.

Voorprogramma van Mumford & Sons

In het voorprogramma twee, voor mij onbekende bands: Half Moon Run en Mystery Jets.
’Half Moon Run’ is een Indie Rock band met een eigen sound. Wat zweverige en hangerige muziek. Mooi, bevlogen en zeer verrassend. Zeker de moeite waard om eens wat van te gaan luisteren.
’Mystery Jets’ is de tweede support act. Mystery Jets is een Engelse Indiepop band. Het heeft mij niet kunnen pakken. Zowel muzikaal als performance. Ik had in eerste instantie zelfs het idee dat het qua looks en sound, een heel fout Duits glamrock bandje was uit de jaren 80. Maar goed, ieder zijn smaak.

Eindelijk: Mumford & Sons

Tijdens het opbouwen van de stage merk je de spanning stijgen. Tot dat uiteindelijk de heren hun entree maken en de zaal ook helemaal losgaat. De band begint gelijk volop in de uptempo nummers met ‘Babel’ en ‘Little Lion Man’.
Tja wat kun je er van zeggen. Het zijn gewoon rasartiesten die geweldig veel plezier hebben in het maken van muziek. De vier heren werden hier en daar aangevuld door violen en blazers die volop in de muziek werden betrokken. Mooi om te zien dat geen van de bandleden een voortrekkers rol neemt en iedereen elkaar de kans geeft zich muzikaal te laten zien. Geen enkel haantjes gedrag.

Erg mooi vind ik het nummer, Thistle and Weed. Een heerlijk rustig nummer met een prachtige spanningsopbouw. De zaal is muisstil. Mumford & Sons beginnen dit nummer met een, bijna Pink Floyd achtig, lang slepend intro.

Toch blijft er bij mij iets knagen aan het gehele concert. Nu moet ik wel oppassen wat ik schrijf, anders krijg ik ruzie met mijn dochter. Maar een kritisch puntje is wel op zijn plaats. Ik vind het concert te gelikt. En daar mee bedoel ik, dat alle nummers klinken zoals ze ook op de CD of DVD staan. Knap gedaan, maar voor mij te netjes en te veel ingestudeerd.
Dat is natuurlijk een keuze van de band. Ik vind het juist zo lekker als bij een live concert, muziekstukken worden uitgebouwd met wat improvisaties. Muzikanten die in een soort trance schieten en daarbij, gevolgd door de band, minuten lang muzikaal kunnen ‘hangen’. Het maakt de muziek spannend en daar lenen de folknummers van Mumford & Sons zich ook uitstekend voor. Een gemiste kans. Een klein beetje van deze energie merk je wel in het slotnummer van de show.

Ik wil het concert zeker niet afkraken, integendeel. Het was een heerlijk concert, onderhoudend en de sfeer was uitstekend. Het leukste vond ik zelf nog het slotnummer, waarbij de beide support acts on stage werden geroepen en er gezamenlijk ‘The Weight’ van The Band werd gespeeld. Heerlijk!

Voor de snelle lezers onder jullie. vanavond , 1 april 2013, wordt het gehele concert nog eens uitgezonden op : http://www.3fm.nl/live (van 18.00 – 20.00 uur)