MoFi-Gate?
Het mag inmiddels als algemeen bekend worden verondersteld dat er nogal wat opschudding ontstaan is in de vinyl commune m.b.t. de audiofiele vinyl releases van MFSL en dan in het bijzonder de ‘One Step’ uitgaves. Indien men op het YouTube kanaal zoekt naar “MoFi” of “MFSL”, dan zien we een schier onoverzichtelijke lijst met hits over het besproken onderwerp. Het is uiteraard nog te vroeg om te beweren dat het stof inmiddels is neergedaald op het internet want de geruchten, speculaties en discussies over ’MofiGate’, gaan gestaag door. Toch denk ik dat het wellicht nuttig is om nu al even wat uit te zoomen over deze rel en een aantal zaken te overpeinzen.
Want ik denk dat, los van de frustraties en emoties die zijn ontstaan binnen de vinyl puristen, er al een aantal dingen te leren zijn en zelfs al enige conclusies getrokken kunnen worden.
Vragen
Zover ik begreep kwam de geruchtenstroom op gang, toen 'vinylhogepriester' Michael Fremer een aantal vragen stelde n.a.v. MoFi’s aankondiging dat ze liefst 40.000 (!) exemplaren van Michael Jacksons “Thriller” volgens het ‘One Step’ proces zouden uitgeven. Fremer – en meerdere met hem - vroeg zich af hoe Mofi dat in hemelsnaam zou willen doen. Indachtig dat binnen het beroemde ‘One Step’ proces voor ongeveer iedere 1000 exemplaren (om al te veel verstrooiing in kwaliteit te voorkomen), een lacquer nodig is. Daar zou dan uit volgen dat de originele mastertape 40 keer zou moeten worden afgespeeld om de benodigde veertig lacquers te kunnen snijden. Overigens, van de voorgaande ‘One Step’ releases zijn er slechts 3 tot 5 duizend exemplaren gemaakt als ik me niet vergis.
Iets anders is nog dat de beroemde mastering engineer Doug Sax ooit gezegd schijnt te hebben dat het ‘One Step’ proces niet noodzakelijkerwijs beter is dan het traditionele ‘Three Step’ proces. In het ‘Three Step’ geval voor Thriller zouden er dan bij lange na geen veertig lacquers nodig zijn om die 40.000 exemplaren te kunnen persen.
One Step
Echter MoFi besloot het ‘One Step’ proces te gebruiken, dus een van de opties waar Fremer over speculeerde was dat MoFi wellicht een digitale transfer van de originele mastertape zou maken en een DXD file (zeer hoge resolutie) zou gebruiken als directe bron voor de lacquer(s). Dit alles om de originele mastertape te sparen. Wat overigens volledig begrijpelijk is. Zeker gezien de weerstand die labels zoals SONY inmiddels tentoonspreiden om originele mastertapes uit handen te geven.
Kunnen we ons nu voorstellen dat een CEO van een maatschappij dat de originele mastertapes beheert van … zeg de The White Album van de Beatles – om maar even een dwarsstraat te noemen – deze over de grote plas stuurt met alle risico’s van dien, zowel tijdens de reis als tijdens de vele repeterende werkzaamheden in de studio? In wat voor een staat komen die tapes terug…? Originele mastertapes (zeker van legendarische artiesten) worden zo langzamerhand nog belangrijker en kwetsbaarder geacht dan de originele handschriften – of wat daar nog van over is - van de evangelie verslagen uit het Nieuwe Testament. John Lennon zei het al eerder: “Vandaag zijn wij populairder dan Jezus.”
Een andere suggestie die Fremer opperde was dat MoFi de hoeveelheid lacquers zou snijden van een analoge kopie, gemaakt van de mastertape. Dan zou het uiteraard nog steeds “all analogue” zijn, maar niet meer direct van de originele mastertape.
Interview
Daar gaat wat tijd overheen en dan is daar ineens het interview van Mike Esposito van “The ‘In’ Groove” uit Arizona en drie mastering engineers van MoFi. Mike Esposito is een buitengewoon gepassioneerd vinylliefhebber in de eerste plaats en verkoper, maar tevens een fanboy van MFSL releases.
Uit dat interview blijkt duidelijk dat MoFi digitale DSD techniek heeft gebruikt vroeg in het productieproces en daar wordt helaas erg vaag over gedaan. En het is precies dit ongemakkelijke interview van beide partijen dat m.i. de geruchtenstroom kritische massa geeft. Veel consumenten concluderen hieruit dan ook dat MoFi regelmatig en al geruime tijd, direct snijdt van een digitale file.
Uiteraard staat dit voor de analoge puristen gelijk aan ketterij en heiligschennis. Bovendien levert dit interview meer vragen op dan antwoorden, maar dat valt Mike Esposito nauwelijks te verwijten. Iedere consument heeft uiteraard zijn of haar idee hierbij, maar een aantal zaken zijn door dit interview vast komen te staan.
MFSL is vanaf een bepaald moment (sommigen speculeren reeds vanaf 2010) in toenemende mate een digitale tussenstap gaan gebruiken vroeg in het analoge productieproces en hebben dit niet helder gecommuniceerd.
Analoge producten gemaakt met een DXD file als bron, kunnen meer dan uitstekend klinken. Het kardinale punt is niet dat consumenten niet tevreden zijn over het product, maar voelen zich misleid (om niet te zeggen opgelicht). Ze hebben nu het gevoel dat ze teveel hebben betaald voor deze producten indien er direct van een digitale file is gesneden. Door het gebruik van digitale techniek waren de productiekosten namelijk (veel) lager. Anders gezegd: de prijs had wellicht veel lager kunnen zijn voor de MFSL releases en in het bijzonder de ‘One Step’ serie .
Statement
MoFi is inmiddels met een statement is gekomen, waarin excuses worden aangeboden voor o.a. het vage taalgebruik en dat men op de hoogte is van de klachten van consumenten over het gebruik van digitale technologie. Ook hebben ze aangekondigd in de toekomst te streven naar 100% transparantie en heldere definities en taalgebruik. Hoewel dit wel een goede eerste stap is, moet ik zeggen dat dit statement wel een beetje laat komt. Het heeft toch voor extra reputatieschade gezorgd. Voor veel consumenten is het sowieso te laat en hebben ze hun bestellingen direct geannuleerd.
Onbeantwoorde vragen
Hoe dan ook, er blijven voor voorlopig nog wel een aantal vragen onbeantwoord:
- Hoe gaan andere audiofiele labels zich nu positioneren? MoFi was uiteraard een trendsetter en heeft de prijzen bepaald voor een groot deel voor deze niche producten. Andere labels hebben hier duidelijk van meegeprofiteerd.
- Zijn dezelfde DXD files ook gebruikt voor de SACDs releases van MFSL?
- Komt er nog een lijst met vinyl releases uit het (recente) verleden waarbij digitale technologie is gebruikt en vanaf wanneer?
Overigens lijkt MoFi ondertussen ook te zijn afgestapt van het half-speed mastering proces en ik kan me niet herinneren dat ze dat ooit hebben gecommuniceerd. Wat is daar de reden voor?
En meer vragen zullen volgen!
Wordt vervolgd…?
MoFi bracht zijn eerste volledig digitale master uit in 1981, MFSL 1-049 (en dat was nog PCM) maar ook dat weet bijna niemand blijkbaar.
Voorst als men een beetje skills in google heeft, kun je uit verschillende optekeningen/interviews wel opmaken dat er niet perse geen digitaal traject inzit/zat… en eigenlijk ook om goede redenen.
Voor zover ik dat met mijn beperkte kennis kan beoordelen, is in dit inmiddels beroemde ‘Watergate like’ interview op te maken dat de DSDX (!) transfer hen o.a. de mogelijkheid bied om veel nauwkeuriger te kunnen kalibreren op de bijgeleverde testsignalen voor en na een track die op die originele tapes staat, en dat is voor mij iig een plausibele reden.
MoFi Half speed is allang niet meer, en sinds ik dacht 2010 in een jaar of 4 volledig getransformeerd naar full speed. Krieg Wunderlich heeft daarover gezegd dat met de huidige beschikbare technologie half speed geen enkel voordeel meer oplevert…
Veel van die zich misleid voelen (in de US spreekt men toch echt over bedriegers, bedrogen en bestolen) hebben tot mijn stomme verbazing een eerste criteria voor vinyl: het MOET 100% analoog zijn, en daarna maakt men zich dan (misschien) druk om geluidskwaliteit en dat is iets daar kan ik met mijn kop niet bij…
En hoezo goedkoper?
Met je hele hebben en houden naar de plaats afreizen waar de mastertape ligt, om daar volgens jou std die digitale transfer te maken, klinkt in mijn oren zelfs duurder dan dat men de master tape opstuurt naar jou schuur… Maar ja, daar hebben die Digi haters uiteraard geen boodschap aan…
Mij gaat het maar om 1 ding: hoe klinkt het?
En van de One Steps die ik hier heb, kan ik alleen maar zeggen: Mind Blowing Goed…
Beste Marco,
Hartelijk dank voor jouw waardevolle bijdrage in deze kwestie.
Ten eerste zou Ik graag wat meer onderbouwing willen zien voor jouw bewering dat MoFi reeds in 1981 haar eerste volledige digitale master uitbracht. En ik moet zeggen dat ik 1981 wel erg vroeg vind. Maar ik laat me graag verassen…
Jouw opmerking dat ”je uit verschillende optekeningen/interviews wel [kunt] opmaken dat er niet perse geen digitaal traject inzit/zat”, biedt voor mij bepaald geen zekerheid of er nu wel of geen digitale file betrokken was bij de analoge productie. Strikt genomen is die opmerking juist een schoolvoorbeeld van vaag taalgebruik en dat is nu precies het probleem waar de communicatie – als men dat zo wil noemen – van MoFi mank gaat. En dat MoFi (toen) goede reden had voor de genoemde wijze van productie, geloof ik graag.
Net als dat ze nu ook volslagen legitieme redenen hebben aangevoerd en het ook inderdaad hebben gezegd in dat interview: o.a. een veel nauwkeurigere kalibratie. Als ik me goed herinner kwam dat naar boven rondom de release van “Love over Gold” van Dire Straits.
Dat Krieg Wunderlich wel of niet op eigen titel het een en ander gezegd heeft over de voor en nadelen van Half-Speed Mastering is uiteraard bere-interessant vanuit technisch oogpunt, maar van een professioneel bedrijf verwacht ik een officieel statement over een koerswijziging door mensen die verantwoordelijk zijn voor de PR van een bedrijf en niet door mensen van de werkvloer.
Ik ben het echter geheel met je eens dat of er nu een digitale, analoge of voor mijn part hybride route wordt gevolgd: uiteindelijk telt het resultaat.
Er zullen best ’digihaters’ bestaan en voor de hand liggend ook ’analoghaters’; net zoals er ook kattenhaters en kattenliefhebbers zijn. Die termen zal ik in deze niet gebruiken. Feit is dat veel consumenten vinden dat ze achteraf teveel hebben betaald en ik begrijp dat volkomen. En wel om meerdere reden. Snijden van een digitale file is over het algemeen goedkoper omdat het minder risico’s geeft, maar ook omdat het tijdbesparend is; zelfs als men met de apparatuur op het vliegtuig zou stappen om op lokatie een digitale transfer te maken van de originele banden.
Bovendien, waarom lukt het een aantal andere labels dan WEL – volledig transparant over wat precies de bron is (wel of geen digitale technologie) – lage(re) prijzen voor de consument te rekenen?
Echter, een andere reden waarom consumenten zich een beetje bekocht zouden kunnen voelen is dat volgens Michael Fremer de originele mastertapes bij Bernie Gundman liggen. De legendarische engineer die ook de originele cut heeft gemaakt voor “Thriller” en vervolgens ook de digitale file heeft voor de diverse reissues op CD; beginnend vanaf de jaren 90 als ik me niet vergis.
En dat was dan ook nog een derde mogelijkheid die Fremer opperde en niet in het artikel was behandeld: was/is MoFi van plan om precies die digitale file van Grundman te gebruiken voor de “Thriller” ’One Step’ release? Of zou Grundman voor MoFi een DXD file kunnen maken van de originele tapes? Of een analoge kopie van de originele mastertape? Wie weet! Allemaal vragen die wel of niet beantwoord gaan worden. Hoe dan ook, dat zou voor de hand liggend behoorlijk kostenbesparend zijn lijkt mij.
Dit zijn echter bespiegelingen en speculaties; weliswaar heel verleidelijk, maar wel begrijpelijk en MoFi had zich dit kunnen besparen door te allen tijde transparant te zijn, in plaats van nu alsnog ’gedwongen’ openheid van zaken te moeten geven. Dit had m.i. niet gehoeven… Dat de ’One Steps’ geweldig klinken doet daar niets aan af.
Vriendelijke groet, Emile
Hi Emile,
Wat betreft de 1981 onderbouwing zou ik je graag willen verwijzen naar:
MFSL Interview w/ Gregg Schnitzer (Google en gij zult vinden 😉 )
MFSL 1-049, voor vele een nietszeggende Kenny Rogers Greatest Hits, maar 1 van de MoFi bijzonderheden, juist vanwege die digitale mastering…
Daar staat overigens nog veel meer interessants in te lezen btw, verbaas u over een feit aangaande DSOTM…
1981 is overigens wel het tijdperk waar het allemaal begon: Nightfly Donald Fagen, van begin tot eind digitaal… en je moest eens weten hoeveel van die digihaters dit hun best klinkende album vonden, omdat ze dat niet wisten (bron: talloze forums)
Wat betreft de opmerking over Krieg Wunderlich:
“van een professioneel bedrijf verwacht ik een officieel statement over een koerswijziging door mensen die verantwoordelijk zijn voor de PR van een bedrijf en niet door mensen van de werkvloer.”
dat is natuurlijk waar het in eerste instantie ook totaal fout gaat bij die “Watergate” like interview in deze, overigens gedaan door iemand (geen journalist) die niet bepaald onbekend is als het gaat om anderen negatief te bekritiseren al dan of niet gecamoufleerd, want ook de Electric Record Company heeft hij al eens op de korrel gehad, iets waar Michael Fremer destijds ook fel tegen in is gegaan…
Het woord Analoog is gehypet, dat is het probleem…
In de US meer dan hier denk ik, want hier merk ik niet zo veel van de onrust die blijkbaar is ontstaan, maar In The Washington Post (want daar gaat het gewoon door, elke dag duiken er ook weer nieuwe video’s op met anderen die ook even hun ‘professionele’ kijk op de zaken geven) staat inmiddels ook een levensgroot artikel gewijd aan dit verhaal die dit gehypte nog maar eens onderstreept:
“I never would have ordered a single Mobile Fidelity product if I had known it was sourced from a digital master.”
Aldus 1 van de geïnterviewde… en zoveel duurder dan een origineel waren die LP’s toen nog niet (volgens mij waren al mijn MFSL Rondstadts die ik heb niet meer dan 35 euro nieuw destijds, en dat was al flink duurder dan in de US)
MoFi heeft gefaald (Music Direct denk ik eerder, eigenaar van MoFi, zie jou opmerking over Krieg Wunderlich) om geheel transparant te zijn over het proces wat men toepast, en als het woord Analoog voor iemand nooit gepaard mag gaan met Bit, dan kon je je idd wel eens flink bescheten voelen als (voormalig?) MoFi fan…
Het artikel in de Washington Post eindigt met:
“These people who claim they have golden ears and can hear the difference between analog and digital, well, it turns out you couldn’t.”
En dat zegt het allemaal eigenlijk, want wat is nou eigenlijk het kriteria om dergelijke heruitgaves te kopen? (en wat is het doel van MoFi om deze te maken? waar ze overigens uiteraard wel transparant over zijn)
Tegenwoordig wat minder makkelijk te vinden zie ik, dus hier de link met dat interview uit 2001:
http://web.archive.org/web/20041016145233/www.aurealm.com/violet.htm
De grote issue is het gebrek aan transparantie door Mofi. Direct Master Recording is wel misleidend wat dat betreft… Maar de gehele vinylindustrie is/was niet transparant over bronmateriaal op een paar uitzonderingen na; labels die altijd het bronmateriaal en proces expliciet hebben vermeld.
De prijzen van audiofiele LP’s zijn relatief (salarissen, inflatie, schaalgrootte in productie, etc.) nog redelijk on par met “toen”. Wat betaalde je voor een Japanse persing of andere audiofiele persingen..?
Duidelijkheid geven door de labels is de oplossing cq een standaard duiding door de industrie.
Mijn One Step Blood Sweat & Tears is in ieder geval om te smullen, maar… klinkt gestreamd ook erg goed 😉
Beste Frank,
Dank ook voor jouw belangstelling.
Ook de prijzen van “toen” waren pittig en niet alleen voor audiofiele uitgaves. Ik heb hier een bon wat men moest aftikken voor een dubbel LP voor de Liederen van Hugo Wolf door Dietrich Fischer-Dieskau op DG in 1968: 42 gulden(!). De heruitgave van 1977 was 32,50. In het VK betaalde men in 1979 voor dezelfde heruitgave 5.50 Pond Sterling. Er is in de tussentijd veel gebeurd. Maar ons geld is natuurlijk ook minder waard geworden. Worden we allemaal niet zo vrolijk van…
Inderdaad, duidelijkheid duurt het langst en goed om te horen dat jouw BS&T lekker klinkt. Ik heb de mijne nog niet uitgepakt…. 😉
Een groet, Emile
Hoi Emile,
Ja ik bedoelde juist dat de LP relatief niet heel veel duurder is geworden door de tijd, zoals je zegt. In ogenschouw nemend dat met de komst van de euro er eventjes 100% inflatie werd weggepoetst;-)
Groeten
Frank
Ha Frank, Dat klopt helemaal. Laat de inflatiewijzer er maar eens op los…
In 1970 waren de prijzen van een LP vrij standaard 19,95 gulden. Het was de tijd dat ik een groot deel van mijn zuurverdiende geld met een krantenwijk in muziek omzette.
Die Fl.19,95 is in 2021 (!) gelijk aan 44,40 euro. Met de huidige snel stijgende inflatie zal het er nog minder rooskleurig uit gaan zien…
Het probleem is dat te veel mensen denken dat muziek gratis aan de (internet)boom groeit. Dan wordt al vlot gedacht dat een zo mooi ambachtelijk product als een vinylalbum, waar veel handwerk in zit, vandaag de dag veel te duur is met prijzen die zich een beetje rond 30 euro bewegen. Ik vraag me wel eens af hoe ze het er nog voor kunnen maken. Het voorproces met het snijden van de laquers, de matrijzen, de energie vretende platenpersen (die ook nog het nodige onderhoud krijgen) en de operators daarvan. Het fraaie drukwerk enz… Zoek maar eens een paar mooie filmpjes op die over de productie van vinyl gaan.
Zoals we vandaag de dag gewoon zijn gaan vinden zijn veel reacties weer ongenuanceerd zwart/wit en bijzonder fel. Dit is koren op de molen van de reaguurders gemeenschap. De beerput gaat weer helemaal open. Er blijft geen spaan meer heel van de ‘daders’, die het liefst zo snel als het kan met pek en veren moeten worden afgevoerd. Het is werkelijk of de wereldvrede er vanaf hangt…
Zelf vind ik zeker niet dat MoFi een wanproduct levert, integendeel zelfs. Het heeft alleen te veel aan ‘achterkamertjespolitiek’ gedaan. Een ‘wat niet weet, wat niet deert’ policy die vroeg of laat altijd door de mand zal vallen. Daar zitten ze nu voor op de blaren. Hoe lang het zal duren voor de blarenzalf verzachtend gaat werken? En of het geen derdegraads verbranding is die uiteindelijk fataal blijkt te zijn? Persoonlijk hoop ik niet ze hiermee zichzelf hebben opgeblazen en dit het eind is van MoFi. Zou ik erg jammer vinden.
Afgezien van het feit dat de MoFi One Step’s via de DXD tussenstap goed klinken, begrijp ik die analoge liefhebbers wel. Hun ziel en zaligheid zit in draaitafels van vele duizenden en nu blijkt dat ze dat beter in de digitale keten hadden kunnen stoppen. Al die investering in tijd en geld is onzinnig als je op analoge wijze probeert een digitaal file te evenaren.
MoFi is marktleider, het A merk, de grootste in de re-issue business. Die geweldige analoge afspeelketens waarmee gedemonstreerd wordt op shows als Hi End Munich, hebben hierdoor in één klap voor veel liefhebbers een stukje betekenis verloren.
Beste Wim,
Ik ga ervan uit dat de meeste “analoge liefhebbers”, een behoorlijk uitgebreide collectie vinyl hebben waarvan slechts een fractie door MoFi releases wordt vertegenwoordigt; of van welk audiofiele label ook. Sterker nog, ik weet zeker dat veel vinylliefhebbers grote bevrediging vinden in het zoeken naar releases uit het verleden toen de analoge mastertapes of een uitstekende kopie daarvan, nog fris was en garant stond voor een mooie (her)uitgave. En dit is tevens de belangrijkste reden dat veel liefhebbers een diepte investering hebben gedaan in analoge afspeel apparatuur (loopwerk, arm, element, pre-pre etc.). Ook weten ze allang – net als ik – genoeg MoFi titels te noemen door de jaren heen die inferieur klinken aan oorspronkelijke uitgaves of zeer goede heruitgaves in de loop der tijd. Om er slechts een te noemen: ikzelf heb Katy Lied gehoord van MoFi, naast mijn 1st UK press. De laatste klonk verreweg superieur qua kleur, klankbalans enz enz. Over de MoFi releases van de Beatles maar te zwijgen.
Evenzo ken ik genoeg “analoge liefhebbers” die ook veel hebben geïnvesteerd in meer dan uitstekende digitale afspeel apparatuur. Het een hoeft het ander dus niet noodzakelijkerwijs uit te sluiten.
Bovendien is o.a. uit het interview gebleken dat de hoge resolutie bestanden die voor de lacquer cut zijn gebruikt, in de verste verte niet te vergelijken zijn met de ‘inferieure’ digitale files die zijn gebruikt voor de SACDs.
Kort en goed: de bewering dat een investering in tijd en geld voor analoge reproductie onzinnig is, lijkt mij futiel: het is m.i. nooit een doel geweest om “op analoge wijze een digitale file proberen te evenaren”. Als we terugkijken in de tijd, dan kunnen we eerder spreken over het tegenovergestelde. Hoe vaak hebben we wel niet recensies gelezen waarin bijvoorbeeld een CD speler (of welke digitale front-end dan ook) werd bejubeld om de ‘analoge klank’?
Of MoFi zich zal herstellen van deze affaire, is een ander verhaal…
Saluti, Emile
Mijn visie:
Voor allen met die hele dure draaitafels en toebehoor die MoFi’s hebben gekocht met als hoofdreden een volledig analoog product te hebben, hebben
A: wel heel erg veel geld gestoken in een audio keten met maar een heel beperkte beschikbaarheid van medium om af te spelen (dat is gewoon een opmerking en moet ieder voor zich weten, dat dan weer wel).
B: niet goed hun huiswerk gedaan om uit te vinden of dat er werkelijk nul bitjes aan te pas zijn gekomen (want er is al heel lang op www te lezen wat minimaal die vraag moet doen opwerpen)
C: vergeten waar het om gaat, namelijk de kwaliteit van het uiteindelijke resultaat, wat waarschijnlijk in een ver verleden de reden is geweest om alleen maar voor AAA te gaan… (maar naarmate de tijd vordert, verbeteren processen en komt nieuwe techniek beschikbaar)
Als ik men hoort beargumenteren waarom die digitale stap er in zit, is het voor mij (voor zover ik dat met mijn beperkte kennis kan beoordelen) volledig duidelijk en verdedigbaar, want die MoFi’s klinken zo goed juist omdat die DSD stap er tussen zit…
Er is nog een andere groep mensen die zich bedrogen voelt, namelijk diegene die massaal die UD1S uitgaven opkocht op de dag dat ze uitkwamen om vervolgens op een grijze markt voor tig zoveel weer te verkopen, en die zijn nu openlijk angstig aan het zijn dat hun investering significant in waarde gaat dalen, en alhoewel hier de uitdrukking; it takes two to tango, natuurlijk wel van toepassing is, vind ik dat wel een amusant bijproduct (als diegene (diegene = een ieder die graag zo’n super uitgave van zijn favoriete album wil hebben) die telkens achter het net viste op moment dat er op de buy knop gedrukt werd)
Net als Dick van de Merwe: Ook ik zou het bijzonder jammer vinden als MoFi ten onder zou gaan aan dit, even daargelaten of dat men dit dan aan zich zelf te danken zou hebben, inmiddels zijn er in de US al verzoeken tot rechtszaken met een publieke jury, ook al zo’n US ding…
Misschien wel een mooie toevoeging aan dit hele verhaal deze uitleg:
https://www.theabsolutesound.com/articles/mofi-president-jim-davis-on-the-companys-mastering-process?fbclid=IwAR3ratAMs0bfmznVi1mEk4PeeR_CYIwhsk5cszOKQm0MwvTWpSptG3B70Js
Ik weet niet of dit punt al eerder gemaakt is, maar het belangrijkste is toch wel, althans voor mij, dat geen van de gouden oren, bijvoorbeeld Ken Kessler (HiFi News) of de al eerder genoemde heer Fremer het gehoord heeft, terwijl ze beweren elke digitale muis op aarde te kunnen horen bewegen. Het framen van Mofi als onbetrouwbare partner komt ze goed uit, vandaar al het lawaai. Ben benieuwd hoe Kessler, die alle One Steps de hemel in prees dit gaat duidden.
Hoe digitaal stiekem analoog wordt, of hoe analoog stiekem digitaal wordt.
Hoe belangrijk is dit?, dit weet men toch al heel lang getuige het artikel van Marco uit 2014.
Ik heb geen One Step MFSL in bezit maar zie op de voorzijde van de hoes geen claim over halfspeed mastering of wat dan ook, hoe zit dat op de achter-, of binnenzijde?
Of zitten er inlegvellen met procesbeschrijvingen bij die misleidend zijn of niet worden waargemaakt?
Bij de jaren 70 en en vroege jaren 80 persingen die ik van hen heb was dat wel het geval, het nog helemaal analoge verwerkingsproces van de mastertape werd nauwkeurig beschreven, en omdat er in die tijd nog nauwelijks digitaal gewerkt werd hoefde je er ook niet aan te twijfelen dat het mogelijk anders was dan het beschreven werd.
Ik krijg de indruk dat Mofi bij One Step helemaal niet claimt dat men halfspeed masterd of volledig analoog werkt, dus wat wordt hen verweten?
De verontwaardiging komt nogal overtrokken op mij over eerlijk gezegd, wie even nadenkt kan zelf ook wel bedenken dat geen enkele plaat of cd “eerlijk” of gelijk aan de mastertape klinkt, en dat de verschillen in afspeelapparatuur thuis deze verschillen met hoe men het in de studio hoort alleen maar groter maakt.
Daarnaast kun je je afvragen of een en dezelfde mastertape, bijvoorbeeld van de Beatles (opgenomen op een Studer J37 met buizen) , bij afspelen op een transistor Studer nog hetzelfde klinkt, dus heel vroeg in het proces kun je al belangrijke karakterverschillen krijgen, en om die reden klinken her-uitgaven vaak behoorllijk anders dan originele handelspersingen van decennia terug.
Wie googled weet dat er nogal wat controversiële herpersingen uitgebracht zijn in het verleden, ook bij Mofi, maar ook bij heel veel anderen, tis niet anders.
Hallo Bram, wellicht onbedoeld, maar met je reactie werk je mee aan het beeld: het valt wel mee, dit wisten we toch al, ik heb het altijd al gehoord, maar nooit gezegd, de platen klinken toch goed enzovoort. Het valt niet mee, de beschrijvingen over de werkwijze zijn/waren wel degelijk misleidend, ik bezit wel een One Step LP, naast heel veel andere, ook oude Mofi persingen. Dit moet je vooral zien in het Amerikaanse, juridische, consumenten perspectief. Waar is nog meer over gelogen? Wat ook mee speelt in de Amerikaanse discussie is de hoge prijs, als achteraf (nu) gaat blijken dat je eigenlijk een limited edition 180 gram LP van een digitale bron hebt gekocht, dan ben je dus bekocht.
Dag Joost, ik was al bang dat iemand zich dit mogelijk aan zou kunnen trekken.
Jouw opmerking over het verkeerde beeld ontstaat dat bij de amerikaanse consument ontstaat snijd voor mij geen hout.
De consument hoeft het niet te kopen, maar besluit daar zelf toe.
En welke informatie geeft men de hoes van een Mofi One Step persing mee?
Minder dan van een MFSL?, bedenk wel dat juridisch 2 verschillendebedrijven zijn.
Daarnaast, je kunt je ook op recensies afgaan, maar als die onverdeeld goed zijn?
Hebben de recensenten je dan misleid?, of hebben zij de verplichting alle achtergronden te openbaren als ze iets mooi vinden?, zijn zij voor jou medeverantwoordelijk?
Wie zoals jij vermoedelijk langere tijd meeloopt kan ofwel in de bladen recensies lezen, of via forums op internet lezen dat zowel MFSL als MOFI de plank in het verleden heftig misgeslagen hebben, denk aan de te helder klinkende Beatles persingen die door Stan Ricker gedaan zijn, of aan de herpersingen van het solowerk van John Lennon, die minder klinken dan originele releases en van digitale masters gemaakt lijken te zijn.
Allemaal informatie simpel uit de betere bladen en/of van internet verkregen.
Dus hoeveel informatie geven ze mee aan de binnen-, en of buitenkant van de hoes, laat het me weten alsjeblieft, wil je dat doen?
Is deze informatie misleidend of geeft men niet alles over het proces prijs?, en hebben ze die verplichting?, ze moeten ook nog concurreren met anderen dus hoeveel wil je prijsgeven?
Als er een verkeerd beeld ontstaat ligt dat meestal aan de consument zelf, aannames puntjepuntjepuntje.
Ligt het misschien ook aan de hoge temperaturen dat mensen hier maar over door blijven gaan?
Als deze platen goed klinken klinken ze toch goed?,geniet er dan van, of niet
Ik ben echt een analoog adept, daar hoef je niet over te twijfelen, maar kan digitaal ook waarderen, en ik denk dat dit 1 van de variabelen mogelijk is in het hedendaagse proces.
Analoog afspelen is in sommige gevallen dus een illusie, dat hoeft en mag geen garantie zijn dat in deze tijd geproduceerde herpersingen volledig op analoge technieken gebaseerd zijn, soms is het vandaag de dag gewoon een hybride product, punt!
Hallo Bram, Ik trek het me niet persoonlijk aan, alleen aangegeven, in een eerdere post, dat er een andere invalshoek is, namelijk de reviewers die er dus duidelijk naast zaten. En de consumenten invalshoek, vooral vanuit Amerikaans perspectief. Ondanks of wellicht door mijn eerste zin, in mijn tweede post, ga je maar door met het downplayen van dit issue. Ik ben Joost Plugge Google baar en Linked Inn baar, wie is Bram, zo te merken een belanghebbende, en ik ga zeker geen belastende juridische informatie opleveren, wat mij betreft hoef je niet te reageren. Er zijn al genoeg zalvende praatjes. Case closed wat Bram en mij betreft, lekker genieten van het weer!
Ik denk niet dat Fremer de credit moet krijgen om zich vragen te stellen bij de oplage van 40.000 exemplaren van de One-step Thriller (zoals in jullie artikel) maar wel Michael Ludwigs van 45 RPM Audiophile. Fremer verdedigde later opvallend hard Mobile Fidelity en moederbedrijf Music Direct, zo hard zelfs dat ik me serieus vragen ben beginnen stellen over de onafhankelijkheid van journalist Fremer.