Matt Dusk – My Funny Valentine: The Chet Baker Songbook
Een jaar of tien geleden waren daar als bij donderslag bij heldere hemel twee jeugdige Canadese zangers, die strak in het pak gehesen het klassieke crooner repertoire met verve omarmden. Met de Rat Pack en tijdgenoten als grote inspiratiebron ofwel Frank Sinatra, Dean Martin en Sammy Davis.
Matt Dusk maakte furore met het door Bono en The Edge geschreven: ‘Two Shots’, aanvankelijk bedoeld voor Frank ‘The Voice’, maar die had inmiddels het tijdelijke voor het eeuwige ingeruild. Matt’s versie valt op, wordt door de radiostations opgepikt en zijn naam lijkt te zijn gemaakt. Een echte nieuwkomer was Matt Dusk echter niet. Hij heeft dan al een aantal albums in eigen beheer gemaakt die niet verder dan de Canadese markt komen.
Back in Town
Back in Town uit 2006 onderstreept ‘s mans talent nog eens, een prima album, heerlijk rijk georkestreerd, helemaal in in de traditie van het Great American Songbook. De rijzende ster lijkt niet meer te stoppen. Live staat hij ook zijn mannetje…
Eerst maar het slechte nieuws…
Op zijn in 2010 uitgebrachte album Good News laat Dusk de smooth jazz wat los en de songs zijn meer op de de popmuziek gericht, waarschijnlijk met als gedachte een nog groter publiek aan te boren.
Een faliekante misser. Op een paar highlights na is Good News een misbaksel dat nog vlees nog vis is en als klap op de vuurpijl ook nog is gemasterd is met alle knoppen in de ‘loudnesswar’ mode.
Het album zakt snel in de vergetelheid, en zo ook de zanger Matt Dusk… Een vaag teken aan de wand was eigenlijk al dat het album al driekwart jaar eerder gereleased was in Canada en Polen, waar de man razend populair is, daarna pas schoorvoetend in de rest van de wereld.
Overigens laat ook generatiegenoot Bublé zich na het maken van een aantal goede tot erg goede albums en een ongelooflijk goed gemaakt en razend succesvol kerstalbum (!) verleiden tot het invlechten van meer moderne popmuziekinvloeden in zijn jazzy genre, compleet met een trendy producer die de luidheid richting standje max opdraait.
Het resultaat is minder dramatisch dan bij Dusk, maar het houdt ook hier zeker niet over. Het aloude: ‘Schoenmaker blijf bij je leest’ lijkt nog steeds niet aan kracht te hebben ingeboet…
Matt blijkt intussen niet bij de pakken neer te zitten en pakt de draad weer op met het ding waar hij het beste uit mee de verf komt: het smooth jazz genre. Zijn laatste album wordt opgehangen aan de songs die Chet Baker 50 jaar geleden tot een ster maakten: My Funny Valentine: The Chet Baker Songbook. En het blijkt een verademing moet ik zeggen…
