Malia & Boris Blank–Convergence

Het is al weer enige tijd geleden dat ik op de facebook pagina van Yello een bericht tegen kwam dat de muzikale helft van het duo, Boris Blank, met een project bezig was met een zangeres waar ik nog nooit van gehoord had. Malia is een 36 jarige jazz zangeres geboren in Engeland. Vader is een Engelsman en haar moeder komt uit Malawi. Ze werd geïnspireerd door de muziek van Billie Holiday, Sarah Vaughan en Nina Simone. Haar laatste solo album, Black Orchid, is een hommage aan Simone.

Het was Malia die contact zocht met Blank. Ze wilde wat anders. Jazzy pop in een elektronisch jasje. Blank was meteen onder de indruk van haar “Smokey voice”, zoals het zelf omschreef. Alle muziek werd gemaakt door Boris Blank, de zang melodieën en teksten kwamen van Malia en leverde het album Convergence op.

Yello?

Al bij de eerste klanken is meteen de link met Yello gelegd, en vooral met hun laatste album Touch Yello. De transparante composities met de zo specifieke klank. Nergens een brei van geluiden maar alles is in de productie netjes gerangschikt tot een mooi samenhangend geheel.

Het album wordt geopend met Celestial echo. De stem van Malia maakt meteen indruk. Dat stukje schuurpapier op haar stembanden maakt het extra bijzonder. Door de productie klinkt die stem nogal anders dan op haar voorgaande solo albums die ik na aanleiding van dit album heb beluisterd.

Helaas moet ik zeggen dat het na een nummer of 5 een beetje op een kunstje begint te lijken. Hoe mooi dat kunstje ook is een beetje afwisseling en verrassing vind ik wel fijn. Hoewel er geen echt slechte nummers op staan is het album in zijn geheel een beetje “alles van het zelfde”. Ik had van Boris Blank iets meer durf verwacht.

De cover van Fever is lekker maar het arrangement is weer volkomen voorspelbaar. De afsluiter Turner’s ship is wel weer een verrassing. Een nummer gebaseerd op ritme en percussie en Afrikaanse zang.

Al met al wel weer een album wat straks op menig HiFi show te beluisteren zal zijn. Want de productie lokt dat uit! Wel op CD dan!

“Hé, wat zegt ie nou…… Niet op vinyl?”

Het album is wel op vinyl te krijgen maar mijn advies is om die in ieder geval van te voren te beluisteren. Want mijn exemplaar is niet super. Hoewel er geen kraakje of spatje te ontdekken is merkte ik al snel dat er iets goed mis is.

Zodra de naald in de inloopgroef stond kreeg ik het idee dat het rumble niveau van mijn draaitafel de lucht in geschoten was. Ook tussen de nummers door is het verre van stil.

Dat zou natuurlijk ook de reden kunnen zijn waarom ik de geluidskwaliteit ook wat tegen vind tegen vallen. Na aanleiding van mijn eerste luisterbeurt via spotify en later ook de CD, had ik er meer van verwacht. Er mist wat frisheid, en het laag is niet strak. Jammer, hopen dat het exemplarisch is.

Black Orchid

Heeft voor mij wel geleid tot een nieuwe ontdekking want haar voorgaande solo albums zijn heerlijk. Vooral het album wat ik al eerder aanhaalde, Black Orchid, kan ik iedere jazz liefhebber van harte aanbevelen. Als je het lijstje nog eens leest met de dames die haar hebben geïnspireerd weet je genoeg.