Een jaar in muziek
Wat een jaar! 2020 zullen we met zijn allen niet snel vergeten. Corona houdt de wereld in de tang. Maar ook een jaar waarin in een sneltreinvaart de samenleving veranderde.
Waar we in maart met zijn allen ons best deden de verspreiding van het virus zo snel mogelijk in te dammen en applaudisseerden voor het zorgpersoneel moet datzelfde personeel zich een half jaar later beschermen tegen verbaal en fysiek geweld.
Staan groepen recht tegenover elkaar en lijkt discussie niet meer mogelijk. En dat doet mij pijn en baart me zorgen. Maar er was gelukkig ook veel moois dit jaar. Veel mooie nieuwe muziek bijvoorbeeld, en ook de audio hobby kreeg nieuwe impulsen.
LencoMaster
Op audiogebied waren er de nodige veranderingen. Een mooi meubel van zwaar massief hout, akoestische aanpassingen, fraaie Bach kabels en een, eveneens door Rik Bach gemaakte, voeding voor de Lumin streamer.
Maar de grootste verandering was toch wel de komst van de mooie LencoMaster draaitafel. Een door Marco Bouwer gebouwde en gemodificeerde Lenco L75 met een 12inch GrooveMaster arm.
De L75 is voor mij niet nieuw er hebben al eens twee verschillende in mijn set gespeeld. Maar al snel is duidelijk dat deze speler een behoorlijk niveau hoger is. De nieuw ontwikkelde Lenco onderdelen in combinatie met een perfecte afstelling en de mooie arm laat de muziek prachtig klinken. Natuurlijk de drive en ritme die je kan verwachten van een tussenwiel aangedreven draaitafel. Wat opvalt is een enorme rust, de muziek is schoon en alle laagjes die erin zitten worden los van elkaar weergegeven zonder over-analytisch te worden. En als kers op de analoge taart luisteren naar de Mediator one MC phono PrePre. Met een muisstille achtergrond en instelbare afsluitweerstand wordt luisteren naar een mooi MC element nog fijner.
Muziek
Maar wat heb je aan al dit moois zonder muziek. En er kwam dit jaar weer veel fraais uit. De collectie, zowel analoog als digitaal, kon dit jaar verrijkt worden met een grote diversiteit aan muziek. Van psychedelische rock uit vervlogen tijden, elektronica tot klassiek en van alles wat daartussen zit. Een selectie van de muziek die indruk op mij maakte.
Nick Mason’s Saucerful of secrets – Live at the Roundhouse
Pink Floyd drummer Nick Mason toerde met zijn band en speelde muziek van de Floyd van voor de grote commerciële doorbraak in 1973 met Dark side of of the moon. Het wachten was natuurlijk op een registratie daarvan. Ik was sceptisch ondanks de goeie kritieken. Maar gelukkig volledig onterecht. De band zet de muziek op weergaloze wijze neer. Mason had ook geen kinderachtige band samengesteld.
Bassist Guy Pratt heeft natuurlijk al een lange Pink Floyd ervaring als bassist van de band sinds 1988 en mocht zich zelfs een beetje familie noemen omdat hij getrouwd was met de dochter van Rick Wright. Op gitaar Gary Kemp (Spandau Ballet) en Lee Harris (Blockheads), en producer Dom Beken op toetsen. Naast de geniale klassiekers die ontsproten waren uit het uiterst creatieve brein van Syd Barrett ook onverwachte nummers.
Zelfs nummers die Pink Floyd zelf nog nooit live hadden gespeeld zoals Nile Song van het album More uit 1969. Een heerlijke setlist waar ik enorm van kan genieten. Zeer goed gespeeld en nooit het idee dat ze onder doen voor de originele band. Sterker nog, ik vraag me af of de oude Floyd ooit zo goed geklonken heeft als op dit album.
Pure reason revolution – Eupnea
We hadden al 10 jaar niets vernomen van de band rond Jon Courtney en Chloe Alper. Met hun debuut The dark third in 2006 maakte ze een enorme indruk op mij. Prog met duidelijke Pink Floyd invloeden maar wel degelijk een heel eigen karakter, mede door de samenzang van Jon en Chloe.
Ook live wisten ze hun ambities waar te maken. Tweemaal mocht ik het meemaken. De eerste keer als voorprogramma van Porcupine tree.
De tweede keer moesten ze wederom het publiek opwarmen en daar speelde ze de hoofd-act Blackfield volledig weg. Eupnea is de medische term voor een normale rustige ademhaling en werd als titel voor dit conceptalbum gekozen omdat Jon Courtney en zijn vrouw een baby kregen die veel te vroeg geboren werd en niet zelfstandig kon ademen.
Nog steeds is hun karakteristieke geluid te horen. Maar de band is duidelijk gegroeid. Vooral op de twee langere nummers van het album Silent genesis en het titelstuk Eupnea is dat goed hoorbaar.
De band klinkt moderner en er zijn behoorlijk wat stevige prog rock momenten bij gekomen. Beïnvloed door Steven Wilson, de man die ze indertijd in het voetlicht zette. Een zeer indrukwekkend album!
Roger Eno & Brian Eno – Mixing Colours
Vaak werken de broers Eno niet samen al is samenwerken op dit album misschien ook een groot woord. De in Amerika wonende muziektherapeut Roger speelde thuis op een midi piano de muziek die, hoewel voornamelijk geïmproviseerd, qua composities doet denken aan de pianomuziek van Erik Satie. De midi bestanden werden aan de andere kant van de oceaan door Brian voorzien van klank en textuur. Het resultaat is een mooi sfeervol bijna lief album. Waarin je ook dingen herkend van eerdere samenwerking zoals op Thursday Afternoon en Apollo.
Rick Wakeman – The red planet
Ook Rick Wakeman liet dit jaar van zich horen. En hoe! Want met The red planet laat hij ons weten dat hij nog steeds veel in zijn mars heeft.
De lange haren zijn wat korter en grijzer geworden en de cape ligt in de mottenballen maar de inmiddels 71 jarige “grumpy old rockstar” heeft zijn muzikaliteit en vingervlugheid nog steeds.
Onvervalste symfonische rock vol clichés die een heerlijk gevoel van thuiskomen geeft. Samen met bassist Lee Pomeroy, gitarist David Colquhoun en drummer Ash Soan brengt Wakeman je naar rode planeet. De muziek is geïnspireerd door de mysteries van Mars en de nummers kregen de namen van de, soms onvoorstelbaar grote, vulkanen op die tot de verbeelding sprekende planeet als titel.
Met Ascraeus Mons opent het album heerlijk bombastisch. Kerkorgel, koren en trompetten zijn het begin van de muzikale reis. En meteen bij de volgende vulkaan komen herinneringen naar boven aan de tijd dat Wakeman bij Yes speelde. Complexe ritmes, en als je ineens het hammondorgel een zeer karakteristiek Wakeman rifje hoort spelen weet je dat het genieten blijft. Zeker als blijkt dat hij ook de Minimoog uit de opslag heeft getrokken en daar als een gek op begint te soleren. Bij mij komt het hele lucht toetsen instrumentarium uit kast bij het luisteren naar dit album. En die legendarische Minimoog is, tot groot genoegen van mijzelf, regelmatig terug te horen.
Eind jaren zeventig werd symfonisch een vies woord en kwam de tijd van korte pop en rock en punk. Maar het genre stierf niet uit sterker nog het is op dit moment weer zeer levendig. Hoewel het nu prog heet laat dit album je weer even realiseren waar ze allemaal de mosterd vandaan halen. Een album van grote klasse die met trots naast andere klassiekers van Wakeman, als The six wifes of Henry VIII en Journey tot he centre of the earth, in de kast mag staan.
Jazz Sabbath
We blijven nog even bij de familie Wakeman. Van Rick’s vijf kinderen zijn de zonen Oliver en Adam actief als muzikant. Beiden virtuoos op de toetsen. Waar Oliver vooral in de voetsporen van zijn vader treedt is Adam een stuk avontuurlijker.
Hij beheerst veel stijlen en is onder andere een zeer goed jazzpianist en ook de toetsenman van Black Sabbath. Die twee combineerde hij in Jazz Sabbath. Heerlijke jazz bewerkingen van nummers van de eerste drie albums van Black Sabbath.
Maar Adam erfde nog meer van zijn vader en dat is zijn humor. De “liner notes” zijn hilarisch, en die worden nog leuker als je de bij behorende ”fake” documentaire bekijkt waar hij een hele rij grootheden uit pop en rock voor wist te strikken inclusief papa Rick.
Jazz Sabbath zou het geesteskind zijn van pianist Milton Keanes die in de jaren 60 zeer succesvol was. Maar vlak voor het uitkomen van het album wordt hij getroffen door een hartaanval en de banden belanden op de plank. Er breekt brand uit bij de platenmaatschappij en de banden worden als verloren beschouwd.
Totdat ze weer opduiken en Milton er mee aan de slag gaat en Black Sabbath beschuldigd van plagiaat. Er waren na het ziekbed zelfs plannen voor een tweede album waarvoor ze Rick Wakeman hadden uitgenodigd als gastmuzikant omdat hij het deed voor paar blikjes Stella en een doos Havannasigaren. “I don’t recall doing that session…. And I’m not in to jazz music I prefer music with a melody!”
Ik hou van dit soort humor. Geeft een uitstekend album een extra leuk tintje. Want laten we niet vergeten dat muziek echt geniaal is en even geniaal gespeeld is met voor een jazz trio behoorlijk wat power maar ook rustige momenten. De piano klinkt overigens zeer natuurlijk. Ik vermoed dat het niet eens een vleugel is. En dat geeft het ook een fijne sfeer. Het gevoel alsof ze bij, en voor, jou spelen.
Applescal – Diamond Skies
Applescal is de nederlandse muzikant, DJ, producer en platenlabeleigenaar Pascal Terstappen.
Zijn platenlabel Atomnation brengt vooral dance georiënteerde muziek uit maar volgens zijn filosofie moet het ook muziek zijn die je thuis lekker aanzet. Op het label is werk te vinden van onder andere Deltawerk, Polynation en Gidge.
Op Diamond skies combineert Terstappen er lustig op los. Met house en techno invloeden, en klanken uit de jaren 90 en de electropop van de eighties, creëert hij heerlijke aanstekelijke puntige futuristische popmuziek.
Tim Bowness – Late night Laments
De ene vindt de stem van Bowness, die bekendheid kreeg door zijn samenwerking met Steven Wilson in No-Man, zwoel en warm terwijl de ander deze omschrijft als een zije sok. Ik behoor tot de eerste groep.
Wat mij als eerste opviel aan zijn nieuwste langspeler is de hoes waarop in detail de Akai set staat die ik ooit van mijn eerste salaris kocht bij Wastora. En op die platenspeler zal een paar jaar later zeker platen gelegen hebben van Prefab Sprout en The blue nile een sfeer die je terug voelt als je Late night laments beluisterd.
Of het toevallig is weet ik niet maar de mastering werd gedaan door Calum Malcolm die dat indertijd ook deed voor Prefab Sprout en The blue nile.
De sfeervolle gestileerde nummers werden even sfeervol gemixt door Steven Wilson en zijn stuk voor stuk van hoog niveau. Ze werden mede door medewerking van onder andere bassist Colin Edwin (Porcupine Tree) en het herkenbare sfeerbepalende toetsenwerk van Richard Barbieri (Japan, Porcupine Tree) tot schoonheden gesmeed.
Colin Benders – Floaty things
Alleen het initiatief is al een reden om het album te vermelden. Door de corona maatregelen kon ook Colin Benders (Kyteman) niet meer optreden. Hij stortte zich volledig op zijn imposante modulaire synthesizer en begon met livestreams via facebook en YouTube.
Al gauw kwam er van zijn volgers de vraag om eens iets uit te brengen. Dat zette Benders aan het denken. Hij maakte een album met drie nummers die bij elkaar zo’n 40 minuten muziek omvatten.
De muziek is volgens het principe “name your price” te downloaden via Bandcamp. Maar dat was nog niet alles. Ook liet hij er 4000 LP’s van persen om geheel gratis te vergeven.
Ook hier kon je ervoor kiezen om een extra bijdrage te doen. Wat ik natuurlijk gedaan heb omdat ik vind dat hij dat verdient. Zijn inzet voor andere artiesten en creativiteit zijn bewonderenswaardig. Zoals je begrijpt was de LP binnen mum van tijd “out of stock”.
De muziek is niet wat je meteen verwacht als je zijn livestreams gevolgd hebt. Drie vrij rustige nummers waar het analoge gevoel je luidsprekers uit druipt. Qua stijl niet makkelijk te plaatsen maar een combinatie van invloeden. De opener Outside heeft een opbouw die doet denken aan de Berlijnse school maar ook zijn synths hoorbaar met Jarre en Vangelis achtige klanken en sfeer.
Waltz doet zijn naam eer aan. Een kleine intieme elektronische wals. Kant 2 is ingeruimd voor het bijna 20 minuten durende titelstuk. Door de steeds verder ontwikkelende sequencers hier ook associaties met de school uit de hoofdstad van onze oosterburen. Het heeft een warm gevoel en laat je helemaal opgaan in de muziek.
Víkingurt Ólafsson – Debussy/ Rameau
De IJslandse pianist Víkingur Ólafsson ontdekte ik enige tijd terug toen ik op zoek was naar Piano-Etude 2 van Philips Glass. Roon gaf de mooie suggestie en ik was meteen verrast. En niet alleen ik.
Het album met muziek van Glass was zijn eerste op Deutsche Grammophon en gooide hoge ogen. De New York times omschreef hem als de IJslandse Glenn Gould en ook Glass zelf, die meewerkte aan het tot stand komen van het album, stak zijn bewondering niet onder stoelen of banken.
Over zijn versie van Etude 2 zei hij tegen Ólafsson: “Ik zou er sneltram voor zetten voor het tempo, maar dat doe ik hier niet. Want dit ben jij en dat is mooi!” Beter compliment kun je van de componist zelf niet krijgen.
Zijn vederlichte spel met grote zekerheid en zijn interpretaties zijn opvallend. Hij speelt alsof je een boek leest, in zinnen met leestekens. En dat luistert erg prettig een en laat je de muziek nog intenser beleven.
Dat geldt ook zeker voor het album met muziek van Debussy en Rameau. Twee zeer verschillende Franse componisten die zo’n tweehonderd jaar van elkaar muziek schreven. De keuze om muziek van deze twee componisten bij elkaar op één album te zetten is ontstaan uit het feit dat volgens Debussy Jean-Philippe Rameau de belangrijkste Franse componist was. En de combinatie van de Barok van Rameau en het werk van de impressionistische en experimenterende Debussy werkt bijzonder goed. Prachtig vertolkt en ook een zeer fraaie opname en productie.
SOHN – Live with the metropole orkest
SOHN is de Engelse in Wenen woonachtige muzikant Chris Taylor. Als SOHN heeft hij twee LP’s en één EP op zijn naam staan. Pop gecombineerd met elektronica.
Heel opvallend is zijn stem die best aanwezig is en loepzuiver! Hoewel zijn studio albums echt prima zijn wisten ze me niet honderd procent te boeien. De samenwerking met ons eigen fantastische Metropole orkest lijkt iets magisch toe te voegen.
De mooie arrangementen zijn zeer goed gemaakt en voegen echt iets toe terwijl de compositie in takt blijft. Ze boeien het hele album en ook live is zijn stem van grote klasse en intrigerend.
Paul Haslinger – Exit ghost
Na een studie klassieke muziek speelde Haslinger vanaf 1985 vijf jaar bij Tangerine Dream om zich daarna vooral te richten op het maken van soundtracks voor films, televisieseries en videogames.
Vorig jaar kwam een album uit van het Neuland project een samenwerking met Peter Baumann die ooit ook deel uitmaakte van Tangerine Dream tijdens de hoogtij dagen van de band in de jaren 70.
Een album waar de roots van beiden goed te horen is. Maar solo is de muziek van Haslinger van een heel ander kaliber. Het was ondertussen 21 jaar geleden dat er muziek van Haslinger verscheen en Exit Ghost is zijn vierde soloalbum waar hij zijn eigen werk tentoonstelt.
Rustige sfeervolle filmische muziek waarin hij klassieke invloeden combineert met elektronica met vaak een hoofdrol voor de piano.
Ook de muziek op Exit Ghost heeft een duidelijk filmisch karakter en het is wachten op het moment dat film en documentaire makers deze mooie opnames ontdekken. Haslinger weet hoe hij spanning moet opbouwen, stemmingen moet vasthouden, leugens, en hartstocht moet illustreren. Hij kan met muziek emoties creëren. Maar doet dat nooit op een extreme manier. De muziek blijft ingetogen en sfeervol en lijkt in dienst te staan van de beelden die, met je ogen dicht, vanzelf naar voren komen.
Tangerine Dream - The Dominion Theatre Concert
In 1982 kwam het live album Logos uit. In goede Tangerine Dream traditie bevatte het album alleen muziek die niet eerder op studio albums te vinden was. In dit geval één nummer; Logos part 1 en 2 verdeeld over twee plaat kanten. Maar dat was natuurlijk maar een deel van het concert. Vanaf nu kunnen we genieten van het gehele concert met een uur en drie kwartier muziek.
Het album is verdeeld in twee delen en zijn in feite de twee sets die ze die avond speelde. Vreemd genoeg zijn beiden één lange track zonder onderverdeling. Alleen de toegiften zijn losse tracks.
Part 1 begint met de eerste twee delen van logos gevolgd door muziek van de soundtrack die zij schreven voor de horrorfilm The Keep die een jaar na dit concert uitkwam. Het volgende deel begint met het mooie Mojave Plan van het album White Eagle. De rest van de set is ingeruimd voor de resterende zeven delen van Logos.
Als toegiften weer twee nummers van White Eagle waaronder het prachtige titelstuk. Een mooi document en een fraaie toevoeging aan de collectie muziek van de band.
Het concert is ook te vinden als onderdeel van de op dezelfde dag verschenen box Pilots of the purple twilight – The virgin recordings 1980-1983. Helaas valt de geluidskwaliteit van de box erg tegen.
Mede daardoor is dit nooit eerder uitgebrachte hele concert ook het meest interessante onderdeel van die box. Vreemd genoeg klinkt de losse uitgave, die alleen via online streaming diensten te beluisteren is, een stuk beter. Vandaar een link naar deze versie.
Melody Gardot – Sunset in Blue
Twee en een half jaar geleden zag ik Melody Gardot live. Een intiem concert van een bijzondere dame die door muziektherapie en revalidatie na een ernstig ongeluk haar muzikale talenten tot grote hoogte bracht.
Tijdens haar optreden wist ze het publiek van het begin tot het einde te boeien, je kon een spelt horen vallen in Paradiso. Haar stem, de zeer goede muzikanten, maar ook haar humor en zelfspot maakte het tot een mooie onvergetelijke avond.
Als ik voor het eerst haar nieuwe album Sunset in blue beluister komt meteen dat intieme gevoel van die avond in Paradiso weer boven.
Bij de eerste klanken van haar stem zie ik haar weer staan op het podium onder de glas in lood ramen van één van de mooiste zalen die ons land rijk is. De muziek op dit album is meteen onmiskenbaar Gardot. Ze verkent jazz klassiekers, Braziliaanse muziek en mooie intieme ballads met heerlijke orkest arrangementen van niemand minder dan Vince Mandoza.
En als dan in C’est Magnifique de Portugese zanger António Zambujo mee zingt moet je al snel denken aan de muziek van Antônio Carlos Jobim en zit je eigenlijk te wachten op het moment dat Stan Getz zijn zwoel aangeblazen sax laat klinken. Gelukkig worden we later nog wel getrakteerd op zeer fraaie saxofoon klanken. Een sfeer die tijdens de rest van het album blijft.
Ik denk dat Jobim en Getz samen boven op hun wolkje hier best van zullen genieten. En terecht want het album is van grote klasse en laat je volledig opgaan in de sfeer van de muziek. Maar ook de herinnering aan een zondagochtend met Willem ‘O’ Duys.
Terwijl ik dit schrijf klinken de laatste noten van het album. Ook het concert in Paradiso liep ten einde, en als de band de laatste noten speelt loopt Gardot het podium af om later terug te komen samen met haar trouwe viervoeter. Een klein wit Maltezertje die meegaat met al haar optredens. Het beestje moest het mooie Paradiso natuurlijk ook even zien want, vertelt ze, ze mag dan klein zijn maar heeft een behoorlijk eigen willetje en wil alles weten. “A shoe with attitude”.
State Azure – Modular Works IV
State Azure is wat mij de betreft mijn grote ontdekking van dit jaar. Is erg productief maar lijkt steeds de kwaliteit en schoonheid van zijn muziek vast te kunnen houden.
Hij beweegt zich in verschillende vlakken van de elektronische muziek en weet die vaak mooi te combineren met een fascinerend eindresultaat.
Dit jaar verschenen maar liefst vier albums van zijn hand met Modular Works IV als echte uitschieter. Zoals de naam al zegt staat de modulaire synthesizer centraal. Dat betekent dus weinig melodieën en veel sfeer.
Veel sequencing en het vaak eigenzinnige instrument het werk laten doen en dan inspelen op wat er gebeurt.
Het resultaat is een combinatie van ambient en muziek die doet denken aan Klaus Schulze’s beste werk her en der vergezeld met een eigentijds ritme. Een album waar je gerust een paar luistersessies voor kunt gaan zitten. Met een speeltijd van vier uur en achttien minuten valt er genoeg te ontdekken en vooral te genieten.
Helaas kan ik geen link geven naar de bekende streamingdiensten. Hij heeft slechts een klein deel van zijn oeuvre online staan. Dit album is te downloaden via Bandcamp en je kan zelf de prijs bepalen!
Pablo's Eye - A Way You'll Never Be
Nu niet een album maar een nummer. Eentje die al een tijdje elke keer weer een behoorlijke indruk achterlaat en bijna elke dag wel een keer uit mijn luidsprekers klinkt.
Ik heb het over A way you’ll never be van Pablo’s Eye. Een internationaal gezelschap, met Brussel als thuishaven, onder leiding van oprichter en producer Axel Libeert. Het nummer is te vinden op een boxset met muziek van het Berlin Atonal festival.
Niet de meest toegankelijke muziek maar voor eenieder die openstaat voor experiment en vernieuwing een aanrader.
De bijdrage van Pablo’s Eye valt eigenlijk wat uit de toon. Atonaal is het zeker niet. Het is de sfeer van de bijzondere harmonieën, die zeer complexe akkoorden vormen, die het nummer een bijzondere lading geeft, in combinatie met spoken word die zeker doet denken aan Laurie Anderson. Pas halverwege komt er ritme met diverse effect klanken om uiteindelijk langzaam uit te sterven.
Maar er is nog iets, en dat zeg ik niet snel omdat ik vind dat je je muziekinstallatie moet gebruiken om naar muziek te luisteren en niet de muziek om naar je installatie te luisteren. Maar dit nummer verdient het om op een mooie set te spelen. De productie is prachtig opgebouwd in laagjes. Van compact tot wijds achter de luidsprekers, de kleine effecten juist in de luidsprekers en de stem er kurkdroog bovenop. Het laatste akkoord wordt langzaam steeds zachter ver weg van je luidsprekers!
Underworld - RicksDubbedOutDriftExperience (Live in Amsterdam)
Hoewel echt ontzettend lekker en opzwepend ken ik zeker betere momenten van Underworld. Maar waarom dan toch in de lijst? Het antwoord is simpel: Een mooie herinnering!
Op 23 november van het vorig jaar was ik in de Ziggodome bij het concert van Underworld die deel uitmaakte van de afsluiting van het Drift project.
Rick Smith en Karl Hyde zette een weergaloze show neer. Als voorprogramma trakteerde Smith ons midden in de vol gepakte zaal op een mix van muziek uit het Drift project en de Manchester Street Poem installation score , een project wat al langer liep en later toegevoegd is aan Drift.
Ruim een uur lang bouwde hij de spanning op tot een apotheose met Seven Music Drone en Threat of rain om uiteindelijke rustig en sfeervol te eindigen met Meredith. De set van het concert in Amsterdam is opgenomen en te downloaden.
Het was ook het laatste concert wat ik bezocht. En ik bang dat het nog wel even zal duren voordat we weer met 17.000 man zo’n geweldig feest kunnen vieren, want dat was het zeker! En ik merk, zoals vele muziekliefhebbers met mij denk ik, dat ik het mis! En dan ga ik zo af en toe in gedachten terug naar een jaar geleden met RicksDubbedOutDriftExperience en de volumeknop op standje oorlog.
Dit was een greep aan muziek die mij opviel dit jaar. Er was zeker nog meer maar ik vermoed dat daar nog genoeg over te lezen valt in andere jaarlijstjes die zullen verschijnen. En dan zijn er nog de mooie heruitgaven en remasters en de vele muziek uit de jaren voor 2020 die op mijn pad kwam. Want uit de onuitputtelijke bron aan muziek is als je wil dagelijks wel iets nieuws te ontdekken.
2021
Ik wens iedereen alvast een goed, gezond, liefdevol en muzikaal nieuw jaar toe. En laten we met zijn allen begrip en respect voor elkaar hebben, want dat is wat we nodig hebben. En liefde en muziek is een prachtige combinatie om lastige tijden dragelijker te maken.
Als de Covid 19 Goden ons gunstig gestemd zijn, gaan we eind mei Nick Mason live meemaken. Schitterende live opname !
Jammer dat op deze site relatief weinig nieuwe topics worden gepubliceerd. Ik snap het wel, het is natuurlijk ook veel werk om kwalitatief goede artikelen te produceren.
Ik heb in ieder geval deze muziek recensies weer met veel plezier gelezen! En ook leuk om uw totale set-up eens te mogen aanschouwen.
Zal ook in 2021 weer vaak langs deze site surfen!
Ha Ben,
Er staan voor de komende tijd al weer mooie verhalen in de steigers…
“met The red planet laat hij ons weten dat hij nog steeds veel in zijn mars heeft” – was dit een bedoelde woordspeling, Evert? Niet slecht… 🙂
Daar was inderdaad over nagedacht