Passenger: en het was stil op Pinkpop…..

Het plan was om dit jaar met mijn oudste dochter samen naar Pinkpop 2013 te gaan. Met de vraag aan haar eigen vriendinnen: ga je mee naar Pinkpop? was het antwoord: Huh, wat is Pinkpop? Ja, eerlijk waar! Zo slecht is het gesteld metde algemen muziekkennis van een groot deel van onze jongeren. Deze jongeren die wel massaal kaartjes kopen om een gebouw als Ahoy te vullen om de commerciële bagger van de Nederlandse muzikale vuilcontainers over zich te laten gooien. De toppers, 3 J’s, N & S, gekke Henkie, Dries en maffe Rinus. Om er maar een paar te noemen. Ach ja, het is natuurlijk ieder zijn eigen keuze, dat respecteer ik. Maar wat mij wel ergert is het feit dat, met name veel jongeren, bijvoorbeeld nog nooit van bands als Mumford & Sons hebben gehoord, Simon & Garfunkel: oh ja, dat is toch een nieuw spijkerbroekenmerk? Bruce Springsteen: Bruce wie? Ga zo maar door. Dan haak ik af….. Gelukkig waarderen mijn dochters wel  de betere muziek. Muziek met inhoud en een boodschap. Muziek met passie en bezieling. Dat is het belangrijkste en dan maakt het niet uit welke soort muziek het is. Maar goed, voordat ik mij echt ga opwinden, terug naar mijn verhaal.

Pinkpop 2013

Ik moet je eerlijk bekennen dat ik dit jaar niet echt onder de indruk was van de line-up van Jan Smeets. Veel britpop-achtige bands die toch al de laatste jaren de podia domineren. Ik houd er gewoon niet zo van, dat moet ik eerlijk bekennen.
Uiteindelijk kwam mijn dochter met de boodschap dat ze toch mee ging met een paar studiegenoten en was ik overbodig… Nee gekheid, gezien de line-up vond ik dat niet eens zo erg.

Mike Rosenberg AKA Passenger

Eén muzikant heeft echter het laatste jaar mijn aandacht gekregen. Een wat verlegen Engelse jongeman die later zijn muzikale heil zocht in het verre ‘Down Under’, Australië. Een man met een kort baardje en gitaar. Zijn liedjes zijn, zoals die van de meeste singer-song writers, gestoeld op ellende, droefheid, boosheid en depressie. Gewoon zoals een goede folkzanger betaamd. Dat deze man, ondanks zijn jonge leeftijd weet waar hij over zingt is voelbaar en oprecht. Met zijn simpele songs en wat nasale stemgeluid komen de teksten keihard binnen. Een man die iets te vertellen heeft.
Mike Rosenberg is pas een jaar bekend voor een breder publiek. Wat heet. Precies een jaar geleden speelde de beste man nog op het Leidseplein in Amsterdam in weer en wind als straatmuzikant. Daarna werd hij gevraagd om in maart 2012 in het voorprogramma van, de destijds ook nog onbekende Ed Sheeran, te spelen. Nu staat Mike Rosenberg dan op de mainstage van Pinkpop. Hoe gek kan het lopen! Ik voorspelde al dat dit wel eens de verassing van Pinkpop 2013 zou kunnen worden. Ik kon wel eens gelijk krijgen.

De verrassing op Pinkpop 2013

Voor mij was het dan ook spannend om de gehele registratie op youtube te kunnen bekijken. Ik heb het concert in een adem uitgekeken. Wat een fantastische performance heeft deze bescheiden, wat verlegen jongeman neergezet. Volgens mij raakte hij zelfs wat geëmotioneerd doordat het publiek met de uitvoering van het Simon & Garfunkel nummer: The Sound Of Silence, ademloos zat te luisteren en te genieten.
Heel Pinkpop was even gehuld in de Sound of Silence. Het is prachtig en ontroerend om te zien hoe duizenden mensen aan zijn lippen hingen en Mike die zich verontschuldige over zijn ‘depressieve folksongs’ en maar bleef bedanken voor de aandacht die het publiek hem gunde.

De waarheid!

Direct na de ‘Sound Of Silence’ een simpele maar krachtige protestsong, ‘I Hate’, waarin het publiek werd gevraagd om goed te luisteren en vooral mee te doen. Een protest tegen de afgang van onze maatschappij en het keurslijf waarin we allemaal worden gedrukt. Een maatschappij waarin wordt verteld hoe we moeten leven. Dat jonge meisjes vroeg volwassen moeten worden en moeten voldoen aan een belachelijk voorbeeld van maatje 32, een protest tegen de hongerig ‘money grabbing prick’s’ van platenbazen en televisiebozo’s die alleen maar geld willen verdienen over de rug van diezelfde argeloze meisjes en jongens en daardoor het leven uit de muziek en de muzikanten jatten. Een protest over de volledig belachelijke en over de top ideeën in Amerika, waar iedereen die het zich kan veroorloven zich vol laat spuiten met botox en met hun opgespoten dikke kop en dito kont, strak voor de vooruit van een nog dikkere SUV zit, om totaal geen idee meer te hebben waar het in het leven om gaat.

Je snapt het al. Ik ben van binnen stiekem ook een beetje een protestzanger. Eentje die niet zo goed kan zingen en gitaar kan spelen. Maar wel iemand die vind dat het tijd wordt dat er iets gaat veranderen. Het is mooi dat iemand als Mike Rosenberg met zijn toenemende populariteit hopelijk hier misschien iets mee kan bereiken.
Enfin, je moet het maar eens bekijken op  de video registratie. De kwaliteit is geen HD, helaas. Maar best goed te bekijken.
En voor mij? Volgend jaar misschien toch maar naar Pinkpop. Want wat had ik graag bij dit prachtige optreden geweest.