Donald Fagen–Sunken Condos
Bang voor overexposure hoeft Donald Fagen niet te zijn. De man neemt zijn tijd voor het produceren van zijn albums. Zelfs het voor mij nog als redelijk recent aanvoelende Morph The Cat is al weer zes jaar oud. Daarvoor maakte Donald het nog veel bonter: tussen zijn eerste, The Nightfly, opvolger Kamakiriaden het genoemde Morph The Can zitten respectievelijk elf en dertien jaar. Niet dat Fagen helemaal stil heeft gezeten, hij maakte sinds 1998 ook nog een tweetal zeer verdienstelijke albums met maatje Walter Becker onder de oude Steely Dan vlag.
Als een donderslag bij…
Sunken Condos zal toch voor veel fans als een regelrechte verassing komen. In een interview verteld Donald dat hij weer voldoende songs had om een album te maken en deze werden vervolgens uitgewerkt met de hulp van Michael Leonard (hier vind je het interview met veel info over het tot stand komen van Sunken Condos). Donald Fagen nadert inmiddels zijn vijfenzestigste verjaardag. Maar juist de oudjes doen het momenteel geweldig. Paul Simon is erg actief en kwam pas met een machtig mooi Live in New York album, Bob Dylan maakte zijn beste plaat sinds tijden en Van Morisson’s laatste No Plan B.is ronduit uitstekend. Buiten ome Bob is nog weinig van sleet te bespeuren op de stembanden van mannen.
Donald Fagen op drie zijden transparant vinyl
Sunken Condos gaat van start met Slinky Things. Je zit meteen in de bekende Steely Dan/ Donald Fagen mood. Track 2, I’m Not the Same Without You kan zich meteen meten met zijn beste werk, samen met Miss Marlene misschien wel de beste songs van dit album. Maar het is me nog te vers om daar nu al een definitieve uitspraak over te doen. Zoals alle albums van Donald Fagen moeten we Sunken Condos eens lekker in laten werken de komende tijd. Ik heb het album op het moment van dit schrijven pas vijf keer geluisterd, drie keer digitaal, twee keer onder de naald van de platenspeler. Ja, tegenwoordig worden alle echte albums naast de cd/ download ook op vinyluitgebracht. Sunken Condos is, ondanks de normale 42 minuten albumlengte en 9 songs uitgesmeerd over drie kanten van twee op transparant vinyl geperste elpees.
Waarom?
Om de geluidskwaliteit! Donald Fagen stond al voor maximale geluidskwaliteit in zijn vroege Steely Dan jaren en de oude albums staan nog steeds als een huis. Aja en Gaucho staan nog altijd bekend om het goede geluid.
Het ziet er wel vreemd uit, die doorzichtige flappen vinyl. Je moet zelfs goed kijken of de plaat wel rond draait. De groeven aan beide kanten geven een vervreemdend schouwspel te zien tijdens het draaien.
Hou je de platen tegen het licht dan is er hier en daar nog een zwart vlekje te vinden of een lichte veeg zichtbaar, waarschijnlijk door contaminatie in de platenpers, waarmee normaal gewoon zwart vinyl geplet wordt.
Zwart of doorzichtig, de platen laten gelukkig bijzonder weinig bijgeluiden uit de groef horen. Het geluid komt uit een stille achtergrond uit de speakers. De geluidskwaliteit is wat we van Donald Fagen gewend zijn. Het mooie diepe strakke laag is zelfs beter in balans met de rest dan bij voorganger Morph The Cat. De 24 bit/ 88.2 kHz high res versie (van Highresaudio) klinkt mooi open en natuurlijk.
Wat klinkt beter? Een gezonde keus?
Het vinyl heeft een streepje meer warmte. Mmm, moeilijke keus, ik zou niet durven zeggen waar mijn voorkeur naar uit gaat… Hoewel de digitale versie comfortabeler weg draait natuurlijk. Bij het helemaal doorluisteren van het vinylalbum moet je twee keer opstaan om de plaat te draaien/ uit te wisselen. Dat laatste houdt de mens weer fitter.
Ik zet de plaat nog maar eens een keer op, er komt immers niet iedere dag een nieuw album van mijn oude held uit… en het is nog geen eens Sinterklaas! De man heeft weer een prachtplaat geproduceerd…
Hoi Dick,
Grappig, Sunken Condos speelt op de achtergrond terwijl ik je recentie lees. Ik vind het weer een pareltje en het wachten meer dan de moeite waard. Mijn eerste kennismaking met Donald Fagen, in 1977, was met Aja, wat een geweldig stuk muziek is dat! Nadien heb ik alles van Steely Dan gekocht en heb ook Gaucho en Aja in MFSL uitvoering. The Nightfly heb ik op DVD-Audio. Keep on doing the good job, groetjes Guido
Leuke plaat, maar om eerlijk te zijn vind ik het wat eentonig. Gisteravond Aja gedraaid en wat zit er een lekkere spanning in die nummers. Dat mis ik bij Fagen solo. Die Steely Dan ‘gekte’ maakte Steely Dan zo miskenbaar.
Aan de andere kant ben ik blij dat Donald toch nog af en toe een werkstuk aan komt leveren. Het klinkt voor mij wat eentonig maar de sound is inderdaad wel errug lekker, ook in gewoon CD resolutie.
In april 1974 kocht ik mijn eerste platenspeler, een Thorens TD125 mkll en een van de eerste platen die ik erop draaide was Can’t buy a Thrill. De mannen van Steeley Dan heb ik sindsdien gevolgd. Bijna 40 jaar later is de meester nog steeds actief. Het gekke is dat ik de eerste keer zoiets had van mmm nou ja gaat wel. Een jaar later zet ik de cd weer eens op en happa het muzikale kwartje valt…en hoe. Grote klasse én een goede opname. Mijn Rhaido planar tweeters weten er wel raad mee. Weather in my head is een lekker klinkende sound met een knipoog naar het gitaarwerk van Gary Moore. Mijn favourite tracks zijn Good Stuff en vooral Planet D’rhonda. En zo luister ik vanaf mijn tienerjaren naar Donald Fagen en morgen ben ik 65 jaar en officieel bejaard. Een halve eeuw voorbij gevlogen en weet ik dat Fagen’s muziek tijdloos is. Op mijn verjaardag draai ik Can’t buy a Thrill én Sunken Condos.