De drie van… Status Quo

Quo

Ja, kom nu maar eens met een opvolger. Voor de meeste bands is het derde album de moeilijkste maar daar was met Hello! geen sprake van. De making of Quo heeft waarschijnlijk toch wat meer voeten in aarde gehad dan aan de muziek op het album af te luisteren is…

Waar Francis Rossi tot nu toe het leeuwendeel van de leadzang op zich neemt wordt op Quo de rol van bassist Alan Lancaster groter dan ooit. En de man blijkt over een prima rock stem te beschikken. Dat pakt wonderbaarlijk goed uit. Quo klinkt wat donkerder dan zijn voorganger maar staat vol topsongs.

Het begint straf met Backwater/ Just Take Me, die naadloos in elkaar over gaan. Let op de heerlijke melodieuze gitaarsolo in Backwater…wow… Op kant 2 neemt de band even wat gas terug om naar de climax in de vorm van het acht minuten durende Slow Train toe te werken. Hoewel Break the Rules wel als singletje is uitgebracht zie ik Quo meer als een compleet album die je ineens af moet luisteren. Weer een topper…

Down Down…

Zou je misschien verwachten, maar het in 1975 verschenen On The Level weet de hoge standaard nog goed vast te houden. Sterker nog: Status Quo is groter dan ooit en komt gewoon op nummer 1 binnen in de albumlijst in Engeland. De single Down Down haalt ook de bovenste regionen van internationale hitlijsten.

Inmiddels mag je Status Quo wel koningen van de intro noemen. Veel Status Quo songs herken je onmiddellijk aan de openingsriffs uit de Fender Telecasters. Bij Down Down gaat bij mij de volumeknop altijd even verder dan gemiddeld open… On the Level kent eigenlijk maar weinig zwakke momenten. Dat is toch nummer vier in het rijtje!

Blue for You

En dan flikken de heren het ook in 1976 nog een keer met Blue for You. De songs blijven sterk, maar aan de horizon komen de eerste duistere wolken. Francis Rossi worstelt inmiddels met een hardnekkige coke addictie, John Coghlan verliest zich steeds verder in de drank.

Op Blue for You is daarvan nog opvallend weinig te merken, de band speelt even strak, de songs blijven sterk en de hits blijven komen. Toch is Blue for You vlakker dan zijn voorgangers, of de routine een beetje het stuur over gaat nemen. Ik moet me vergissen, maar het lijkt op de gezichten van de mannen op de hoesfoto af te lezen dat het allemaal niet meer vanzelf komt…

Blue for You blijkt later de afsluiter van de grote bloeiperiode van Status Quo, de tijd waarin alle creativiteit er uit werd gespeeld. Het even uitstekende live album dat hetzelfde jaar verschijnt mag je als een ferme streep onder deze jaren zien.

De koek is op?…

Hierna was de koek niet op, maar Status Quo wordt door het harde leven van een rockmuzikant kortademiger en scoorde af en toe nog met een single. De albums halen echter bij lange na niet meer het hoge level van die uit de gouden jaren. Het wordt een herhaling van zetten. De songs worden matig en routineus in elkaar gedraaid, wat oerlid Alan Lancaster begin jaren 80 deed besluiten om er een punt achter te zetten. John Coughlan was al uit de band gezet. Alan Lancaster kwam echter nog even even terug, op aandrang van Sir Bob Geldof, voor een strak optreden op het legendarische Band Aid Live.

In 1986 heeft Status Quo nog een enorme hit met het Bolland en Bolland nummer: In the Army now, wat de echte Quo fan zoiets als vloeken in de kerk ziet, maar de broers zullen zich er niet minder om in de handen gewreven hebben.

Live staan de mannen echter, hoewel alleen Rossi, Parfitt en al vanaf de vroege jaren zeventig meespelende keyboardman Andy Bown nog over zijn, altijd nog hun mannetje. De inmiddels zestigers weten nog altijd een feestje te maken als ze op het podium staan. In 2011 wordt er zowaar nog een verdienstelijk vermakelijk album uit geperst met Quit Quo Pro.

Wat deze ‘De drie van… serie betreft scoort de Quo bovengemiddeld met een viertal steralbums, van Piledriver tot en met On the Level en een handvol goede er voor en eentje er na. Een score die niet veel bands gegeven is.

Wie Status Quo anno 2013 als slechts een voetnoot in de geschiedenis van de popmuziek ziet heeft of de seventies niet mee gemaakt of totaal geen kijk op muziek.

http://www.statusquo.co.uk/