De drie van… Status Quo

Huh, Status Quo? Die band die al 40 jaar dezelfde muziek maakt? Ja, maar vergeet niet dat ook Status Quo hun creatieve heydays hebben gehad. En die lag na een vrij lange aanloop rond het midden van de jaren zeventig.

The Sixties

De groep heeft al onder verschillende bandnamen gespeeld maar na de komst van Rick Parfitt is Status Quo geboren. Het begint meteen met een big bang in 1968. De eigen Francis Rossi compositie Pictures of Matchstick Men is een joekel van een hit. Zoals zo vaak na een snel en groot succes van een band, blijkt het vervolg, vaak onder druk van de manager en platenlabel, ronduit moeilijk. Zeker als er geforceerd geprobeerd wordt om dingen ‘in de stijl van’ te gaan maken.

Blackveils of Melancholy is in feite niets minder dan een schaamteloze kopie van de successingle en wordt slechts een klein hitje. Hoewel er hierna nog een behoorlijk aantal singles en twee albums volgen wordt Status Quo toch min of meer gezien als een eendagsvlieg die hun eerste grote succes nooit meer hebben weten te benaderen. Maar dat blijkt met de kennis van nu een wel heel erg voorbarige conclusie…

Een nieuw begin

Rond 1970 is de belangstelling voor de band tot een nulpunt gedaald en wordt besloten om uit een ander vaatje te gaan tappen. Met andere woorden: als er toch geen publiek meer is voor onze muziek kunnen we net zo goed muziek gaan maken die we zelf het liefste spelen.

Ma Kelly’s Greasy Spoon uit 1970 is het eerste album van Status Quo waar de bluesrock stijl de boventoon voert. Alle psychedelica is verdwenen en de muziek is terug naar de basis.

Als je Ma Kelly nu terug luistert blijkt het een heel sympathiek album waarin de retestrakke basis die basist Alan Lancaster en drummer John Coghlan neerleggen, die de later Quo zo kenmerkt, al staat als een huis.

Het album is waarschijnlijk beter dan je vooraf misschien zou verwachten. De gitaren zijn nog niet zo overstuurd, de basis ligt duidelijk in de blues en hier en daar wordt er nog wat gemakzuchtig op een standaard blues schema terug gegrepen, het album heeft gewoon iets. Organist Roy Lines verlaat na dit album de band.

Dog of Two Head

De mannen zelf zien opvolger Dog of Two Head echter als het echte nieuwe begin. Hierop is de bekende Quo sound al een stuk dichter bij. Nog steeds bluesrock georiënteerd maar de strakke riffs beginnen te komen. Het leuke akoestische Gerdundulla is nu een klassieker. De band maakt sterke ontwikkelingen door wat Dog of Two Head ook nu nog tot een bijzonder boeiend album maakt.

Het succes blijft echter nog steeds uit. DOTH is het laatste album dat voor platenfirma PYE wordt gemaakt.

Voor muziekliefhebber die ook graag een goed geluid hoort een goede zaak, het PYE label had meestal ongelooflijk matige vinylpersingen, wat ook goed te horen is op de vroege Kinks albums. De overstap naar Vertigo, een sublabel van Phonogram (Philips) zorgt er in ieder geval voor dat het volgende album niet alleen meer publiciteit krijgt, een voorzichtig singlesuccesje in de vorm van Paper Plane, maar ook een veel beter geluid en een schone platenpersing. Gelijk aan de nieuwe belangstelling brengt PYE alsnog de single Mean Girl uit, wat nu wel een hit wordt! Prima album, nog steeds, maar het echte werk komt met…

Piledriver

Piledriver uit 1972 wordt door velen gezien al het beste album van de band. Niet onbegrijpelijk overigens. Alles lijkt op zijn plek te vallen. De songs zijn sterk en beklijven ook na 40 jaar nog steeds. De balans tussen stevige nummers en ballads als het wondschone A Year is nagenoeg perfect. De van het album afkomstige single Paper Plane krijgt eindelijk de aandacht op de radio die het verdient en trekt de belangstelling voor het album mee.

Alle songs op Piledriver zijn van de band zelf, op de zeven en een halve minuut durende afsluiter na, het Doors nummer Roadhouse Blues. Niet onverdienstelijk maar eigenlijk is dit het minst goede van Piledriver. Het lullige is dat je steeds de Doors uitvoering in je hoofd hebt. Al met al een knap album dat nog steeds staat als een huis en opvallend weinig van de tands des tijds te lijden heeft gehad. De eerste van de drie van…

Hello!

Een jaar later alweer zie Hello! het daglicht. De gitaren gaan nog een standje hoger in de fuzzstand. Een uitstekende plaat met ‘standout tracks’ als: Claudie, de single Caroline, A Reason for Living en het bijna 10 minuten durende ongelooflijk goede (waar is m’n luchtgitaar?): Forty-Five Hundred Times.

Album opener Roll Over Lay Down zou later in de live versie één van Quo’s allergrootste singlehits worden. Hello! zet Status Quo definitief op de kaart en het lijkt het begin van een lange zegetocht. Nummer twee in mijn 3 van rijtje…