De 3 van… The Bee Gees

De drie van…

Mijn eerste plaatje was een singletje van de Bee Gees, in 1968 gekocht van mijn opgespaarde zakgeld: ‘I’ve Gotta Get a Message to You’. Ik heb ‘m nog steeds. Vraag alleen in wat voor conditie… De voor en achterkant ‘Kitty Can’ zijn com-pleet grijsgedraaid op het Telefunken draaitafeltje dat mijn pa in een opwelling bij een plaatselijke veiling heeft gescoord. Tot afgrijzen van mijn ma ‘hoe kun je nu zoveel geld aan zoiets uitgeven’, het ging immers wel om een heftig bedrag van een paar tientjes, in een tijd dat de dubbeltjes nog vele keren omgedraaid werden voor ze daadwerkelijk werden uitgegeven.

Ik had daar in mijn jeugdige onschuld gelukkig nog weinig weet van maar was wel zo trots als een aap met zeven lullen op ‘ons platenspelertje’ die werd aangesloten op de Philips buizenradio. De radio staat nog steeds op mijn hobbykamer en doet het nog prima, 45 jaar jong. Als we het toch over duurzaam produceren hebben… Het was een voor die dagen vrij compacte tafelradio, met een wat moderner design, een beetje de buizenvoorloper van de populaire Tivoli radio. In ieder geval was de aanschaf van de simpele platenspeler, met het in die dagen bekende kristal elementje met draaibare saffieren naaldjes cruciaal voor mijn verdere muzikale ontwikkeling.

Jumbo

Het blijft natuurlijk niet bij dat ene plaatje. Het daarna bij elkaar geschraapte tweede vinylschijfje was, hoe kan het anders, ook een Bee Gees plaatje: ‘Jumbo’, waarvan de b-kant al snel favoriet wordt: ‘The Singer Sang His Song’. Ook nu nog vreselijk goede songs. De drie broers zitten op een creatieve wolk die zelfs in die gouden eeuw van de popmuziek opvalt. Mocht je ‘m in huis hebben, draai ‘Bee Gees Greatest Hits’, die met de gele hoes, nog maar een keer. De vinyl compilatie is miljoenen keer over de toonbank gegaan, de kans dat je deze nog ergens op LP hebt is niet ondenkbaar. De Polydor persingen zijn ook van uitstekende kwaliteit.

Mijn favoriete Bee Gees albums?

Smaak is persoonlijk, maar wat zou ik nou aanraden aan een man of vrouw die nog nooit iets gehoord heeft van de Bee Gees of zich er nooit in verdiept heeft.

Mijn ‘gouden’ regel dat hét momentum van een band zich vaak rond een drietal albums afspeelt gaat niet helemaal op voor een groep die ruim vier decennia in de eredivisie van de populaire muziek heeft gespeeld en waarvan de muziek tot op vandaag dagelijks op de radio te horen is. Daarvoor zijn de verschillende periodes ook te divers, hoewel het altijd overduidelijk Bee Gees muziek is.

In de Sixties

In de jaren zestig zijn er zes albums gemaakt, tenminste, als we de Australië tijd niet meerekenen, die eigenlijk allemaal de moeite waard zijn om eens op de draaitafel/ cd-speler/ streamer te luisteren, zelfs de laatste ‘Cucumber Castle, die zonder Robin gemaakt is, waar Barry’s liefde voor country naar voren komt, is te leuk om links te laten liggen.

De piek ligt voor mij bij de albums Idea en ‘Odessa’, beide eigenlijk tijdloze klassiekers.

De Seventies

De albums in de eerste helft van de jaren zeventig zijn eigenlijk best OK, maar kabbelen een beetje aan. Daar moet je niet mee beginnen bij de ontdekkingstocht. ‘2 Years On’ en ‘Trafalger’ zijn prima albums, ‘To Whom It May Concern’ is de moeite van het ontdekken ook waard, het zou je zomaar eens kunnen verbazen…

Het overgangsalbum ‘Mr. Natural’, de eerste samenwerking met Arif Mardin is wat dat betreft een flinke sprong voorwaarts. Verrassend wordt er afgetrapt met een onvervalste late night ballad, waarna de boel langzaam in een stroomversnelling raakt in het meesterlijke ‘Throw a Penny’ en ‘Down the Road, waarin Maurice weer de Mellotron beroerd. Heerlijk! In de song ‘Dogs’ hoort de oplettende luisteraar de eerste sporen van de later roemruchte falcetto samenzang. Een voortreffelijk klinkend album overigens.

Opvolger ‘Main Coarse’ is verplichte kost voor de Bee Gees liefhebber. ‘Jive Talking’ neemt het nieuwe album op sleeptouw naar een nieuwe succesperiode. ‘Nights on Broadway’ maakt definitief duidelijk dat de mannen terug zijn. Je vind zowel de oude vertrouwde ballads als lekkere R&B georiënteerde muziek op dit sterke album.

Hoewel grotendeels op de facet stemmen van de Gibb’s gevormd is het album na het overweldigende Saturday Night Fever succes, ‘Spirits Having Flows’ altijd één van mijn persoonlijke favorieten gebleven.

Het geweldige productieteam rond de Bee Gees met Albhy Galuten en Karl Richardson zorgt voor de rijke arrangementen die iedere song tot een juweeltje weet te smeden. Het album ademt een fantastische sfeer uit. Feelgood ten top.