De 3 van… The Bee Gees

Weer richting afgrond…

Of de duvel er mee speelt, niet lang na de jaarwisseling van de seventies naar de killere jaren 80 is het over en uit met de disco sound. Het was ook wel een beetje veel van het goede, maar dat het zo snel over zou zijn en disco voortaan een besmet woord zou zijn was ook niet echt voorzien. Weer doet de decennium artiesten wissel regel zijn naam eer aan.

De Bee Gees hebben echter nog voldoende inspiratie en komen in 1981 zowaar met wat ik zelf één van hun allerbeste albums uit de rijke carrière vind: ‘Living Eyes’, waar de balans tussen de het lage stemgebruik en de falset weer terug is. Het album krijgt veel te weinig aandacht en blijft daarmee een beetje een ondergeschoven kindje in het repertoire. Living Eyes hoort hier in huis door de jaren heen tot de meest beluisterde albums uit mijn muziekbib.

Een album zonder zwakke punten met het bijna zeven minuten durende ‘Be Who You Are’ als fabuleuze afsluiter. Wie Living Eyes wel eens geluisterd heeft zal hierin gemakkelijk de opmaat naar een andere millionseller terug kunnen horen: ‘Guilty’ van Barbra Streisand… Hetzelfde team, dezelfde mooie arrangementen, alleen de lead is vervangen door Barbra en de teksten uiteraard meer op haar geschreven.

…en weer terug!

Daarna wordt het stil rond de Bee Gees en buiten het hier en daar produceren voor andere artiesten blijft het zelfs angstig stil. Zou het nu echt gedaan zijn?

Nou, nee dus… In 1986 staat plots het stampende ‘You Win Again’ in de hitlijsten, vergezeld door een nieuw album. Maar er is toch iets veranderd. De typische (nu erg gedateerd aandoende) jaren 80 sound doet de muziek weinig goeds. Er staan leuke songs op het album, maar het beklijft niet. Veel matig uitgewerkte songs afgewisseld met wat meer florissante dingen. Alleen voor de diehard verzamelaar die alles in de kast wil.

Opvolger ‘One’ is gemaakt op het verdriet van het heen gaan van de jongste broer Andy, wat, hoe lullig ook om te zeggen, in een beter album heeft geresulteerd. Rampspoed vormt in de regel voor een artiest nu eenmaal een veel betere inspiratiebron dan vrijheid, blijheid en te veel zon. Maar weer die verdomde jaren 80 sound, de typische goedkoop klinkende keyboardgeluidjes, die op zo veel platen uit die tijd te horen is, de drums uit een doosje, het doet de muziek, hoe goed het songmateriaal in potentie ook is, weinig goeds.

Tergend

Maar het kan nog erger: ‘High Civilization’ is op een enkele positieve uitzondering na een verzoeking. Bee Gees meets Depêche Mode, maar dan in een hele slechte imitatie. Het is weliswaar 1991, maar de jaren 80 sound is nog niet afgeschud. De samples vliegen je om de oren, de percussie is kunstmatiger dan ooit. Snel vergeten… De Bee Gees en de Eighties, een ronduit beroerde combinatie…

Betere tijden

Maar verduld nog aan toe, wat schetst mijn verbazing, in 1993, na weer een decenniumwissel, komen de heren zowaar met ‘Size isn’t everything’, wat op een enkel zwak plekje na weer een uitstekende collectie songs bevat. Een album dat ook nog eens veel beter klinkt dan de verrekte kale jaren 80 sound van de voorgaande albums. De titel lijkt een hint naar hun nooit uitgebrachte album uit mid jaren zeventig te zijn…

‘Still Waters’ volgt drie jaar later, een verdienstelijk en prima luisterbaar album, hoewel de synthetische drums en de keyboardsound samen met de galmende productie me op een gegeven moment wel zwaar tegen gaat staan. Klankmatig is het weer een stap terug. Het blijft in deze periode een beetje sappelen met de Gibb’s.

Dat is ook een beetje de makke van het leeuwendeel van de post 1986 Bee Gees producties, vaak klinkt het te kil, te glad, te weinig organisch. Terwijl de stemmen nog even goed gesmeerd zijn dan in de topjaren en er nog steeds verrekt goede songs gemaakt worden.

One Night en het einde

Een jaar na ‘Still Waters’ is daar het ‘One Night Only’ live album, dat weer voor een ongekend commercieel succes zorgt. Ik kan ook weinig anders zeggen dan dat het een heerlijke schijf is, een trip door de vele successen die op dat moment al drie decennia bestrijken…

Na de millenniumwissel worden we toch nog aardig onverwacht verrast op wat later blijkt het laatste echte Bee Gees album, en nog een goede ook. ‘This is Where I Came in’ lijkt een brug te vormen tussen de oude en de latere Bee Gees. Een vaag voorgevoel van wat zou komen?

In 2004 komt Maurice onverwachts op 54 jarige leeftijd te overlijden. Na een actieve carrière van ruim 40 jaar. Barry en Robin staan in de jaren hierna nog slechts sporadisch samen op het podium. Robin maakt nog een paar bijzonder matige solo albums plus een uiterst sfeervol nostalgisch kerstalbum, Barry maakt een tweede album met Barbra Streisand ‘Guilty Pleasures’. Het liedjes maken zal deze inmiddels oude vos immers nooit verleren.

Na de dood van Robin vorig jaar is het Bee Gees boek voorgoed gesloten.…