De 3 van… The Bee Gees

Robin’s eerste solo

‘Robin’s Reign’ is in de loop van de tijd uitgegroeid naar een cult object. De vinylversie is al sinds de jaren zeventig ‘out of print’. Ik heb later een mint vinyl exemplaar kunnen bemachtigen, een cd versie scoren is andere koek. Het album is slechts heel korte tijd op cd verkrijgbaar geweest, op het ‘Spectrum’ label, een sub-label van Polydor, en nog alleen in Duitsland ook. Waarom het zo snel weer van de markt is gehaald?…

Er gaat wel een tijdje een Italiaanse cd bootleg rond, overduidelijk van vinyl getrokken en het lijkt me niet met een al te beste platenspeler gedaan. Bij gebrek aan beter leuk natuurlijk, met name door de bonustracks: oude BBC opnames van Robin uit 1970. Matig van geluidskwaliteit maar wat was de man goed bij stem! Inmiddels heb ik mijn hand kunnen leggen op een originele cd, wat toch andere koek is (lees: geluidskwaliteit).

Robin heeft later meer solo albums gemaakt, maar die vallen nog zuinig gezegd niet altijd mee. ‘Robin’s Reign’ balt echter alle creativiteit, energie en woede samen in een verzameling songs die hier en daar wat meer afwerking hadden mogen krijgen, maar een heerlijk dramatisch, intens en sfeervol album opleverde.

2 jaar later…

Wonder boven wonder steken Barry, Robin en Maurice de koppen zestien maanden na het scheiden van de wegen weer bij elkaar. Het drietal schrijft meteen weer een tweetal top 10 hits, ‘Lonely Days’ en ‘How Can You Mend a Broken Heart’. De daarop volgende albums, ‘het comeback album ‘2 Years On’ en ‘Trafalgar’ zijn ook succesvol, maar na nog een singletje, het bekende veel gecoverde ‘Run to Me’ was het ineens gedaan met de belangstelling, bam, afgrond, au!….

Het is dan inmiddels 1971. Barry vertelde in de documentaire dat ze ook werkelijk dachten dat het succes definitief voorbij was en dat ze het maar moesten aanvaarden dat de Bee Gees over waren. Platenmaatschappijen gooien in de regel de oude artiesten uit een voorbij decennium overboord voor nieuwe sterren.

Maar de mannen Gibb blijven toch stug doormodderen, met aardige maar voor hun doen mediocre albums. ‘It was OK, not great’,vertelde Maurice, de helaas veel te vroeg in 2004 overleden helft van de tweeling, ‘we hebben een album zelfs ‘For Whom It May Concern’ getiteld, ‘voor wie het nog wat kan schelen’…En het is zeker geen onverdienstelijk album!Hierna wordt ‘Life in a Tin Can gemaakt. De klad komt er nu goed in. Na een sterk ‘Saw a New Morning’ zakt de boel aardig in. Op een paar leuke songs na eigenlijk maar middelmatige muziek, zeker naar de maatstaven van Bee Gees. Het moet veel beter kunnen….

Afgewezen!

Ai, een volgend album wordt zelfs afgekeurd door de platenbaasjes. ‘A kick in the Head is Worth an Eight in the Pants’. De Gibbs hadden er nu blijkbaar helemaal goed de smoor in, als je met zo’n titel komt. Zal ook niet meegewerkt hebben. Kick is tot op vandaag een gezocht cultobject.

De songs, waarvan later nog enkele op achterkantjes van singles zouden verschijnen laten immers best leuke dingen horen. Misschien nog wel beter dan het songmateriaal op voorganger ‘Life in a Tin Can’. Het is in ieder geval bij lange na niet zo slecht dan men ons doen wil geloven.

Helaas moet ik nu het met een niet zo best klinkende bootleg doen (gemaakt in Maleisië (!)). Van mij mogen ze het album alsnog uitbrengen. Als het met ‘Smile’ van de Beach Boys na 40 jaar kan, zou dit toch geen probleem mogen zijn?

De Gibbs worden vervolgens gekoppeld aan Arif Mardin, een Amerikaan die dan al de nodige grote artiesten met veel succes heeft geproduceerd. Het gaat nog niet echt van een leien dakje, maar het resultaat dat ‘Mr. Naturel’ laat horen mag er zijn. Waar het aan ontbreekt is een leidende hitsingle van het album, die via de broodnodige airplay op de radio de broers weer in de spotlights kan zetten. Met het Mr. Natural album zelf is weinig mis.

De R&B en discojaren

Het advies van Eric Clapton om naar Miami te gaan voor een volgende plaat zal voor een radicale omslag zorgen. De broers vinden samen met Arif Mardin de Bee Gees opnieuw uit resulterend in het fraaie ‘Main Course’. Een mengeling van R&B en de klassieke Bee Gees sound. De hitsingles zijn ook weer terug, de radio pikt de Bee Gees sound weer op en bingo… alsof ze nooit weg geweest zijn…

Op ‘Children of the World’ worden de registers nog verder open getrokken. ‘You Should Be Dancing’ trekt de Bee Gees richting de top van de discorage. Niet mijn allerfavorietste album, maar ook nu nog prima luisterbaar.

Twee jaar later wordt het collectief naar werkelijk extreme hoogtes gekatapulteerd, dank zij de excessieve invloed van de film ‘Saturday Night Fever’ en zijn de Bee Gees ineens dé groep van de tweede helft van de seventies. De jaren dat Disco geen vies woord is en schijnbaar iedere artiest, tot aan de Stones toe, met disco stampers komen. ‘Saturday Night Fever’ trekt de jongeren de bioscopen in om de avonturen van dansende verfmenger (!) John Travolta met ogen op steeltjes te volgen. De dubbel LP met de soundtrack is niet aan te slepen en verkoopt vele miljoenen exemplaren. De film is geen musical, dat wordt er later pas van gemaakt.

Op het album ‘Spirits Having Flown’, uit 1979, is het Bee Gees falsetto geluid tot in de puntjes aangescherpt. Ze gaan hiermee zelfs een beetje over te top. Iets beter gedoseerd zou het van SHF een absolute popklassieker hebben kunnen maken. De kwaliteit van de songs en de productie staan echter buiten kijf.

Pagina's: 1 2 3 4 5