David Gilmour – Rattle that Lock

Al vrij snel na het verschijnen van Pink Floyd’s laatste album The Endless River kondigt David Gilmour aan met een nieuw solo album te komen. En zo lag afgelopen vrijdag Rattle that lock in de winkel. Negen jaar na zijn laatste solo project On an Island en in de week dat het precies veertig jaar geleden was dat Wish you Were Here uit kwam.

Voor dit album werkte Gilmour weer nauw samen met zijn echtgenote en tekst schrijfster Polly Samson. Net zoals op de laatste Pink Floyd en On an Island is de productie weer een mooie samenwerking met Roxy Music’s Phil Manzanera. Het ontwerp van de hoes komt van het ontwerpbureau Hipgnosis die verantwoordelijk was voor veel van de legendarische Pink Floyd albumhoezen. Het resultaat is een mooi en zeer sfeervol album. Heel erg herkenbaar Gilmour maar geen Pink Floyd!

Voor de opname van het album werd behoorlijk wat uit de kast getrokken. De grootste deel van de opnames werden gedaan in zijn eigen Medina studio waarna de bewerkingen plaats vonden in de Astoria studio. Gilmour’s bijna 28 meter lange woonboot die op een mooie plek in de Thames ligt. De orkest partijen werden opgenomen in de legendarische AIR studio en de opnames van het koor in een kerk in London.

Sfeervol klanktapijt

Het album begint zoals we van Gilmour gewend zijn de afgelopen jaren. Een sfeervol opkomend klanktapijt gevolgd door zijn karakteristieke gitaargeluid. Ditmaal wordt het tapijt neergelegd door een orkest waar meestal een synthesizer wordt ingezet om de sfeer neer te zetten.

Als daarna de titeltrack aan de beurt is, wordt meteen duidelijk dat het een ander album is dan we misschien verwachten.

Hoewel het meest “poppy” nummer, is het mooi opgebouwd met in het midden het in een kerk in Londen opgenomen koor. Mica Paris en Louise Marshall verzorgen de achtergrond vocalen. Het intro is overigens het geluid wat je hoort voor een mededeling op een station bij de Franse spoorwegen.

Faces of Stone

Faces of Stone is één van mijn persoonlijke favorieten van het album. Muzikaal word je steeds op het verkeerde been gezet en dat maakt het tot een boeiend geheel. Het zwevende piano geluid aan het begin gaat over in een wals, een sfeer die je niet verwacht na de eerste noten. Gevolgd door een krachtige gitaarsolo en een prachtig georkestreerde brug. Tot slot nog zo’n prachtige overtuigende solo zoals alleen Gilmour dat kan!

Hoewel het al weer 7 jaar geleden is dat Gilmour’s vriend en muzikale metgezel Richard Wright overleed maakt het bij hem nog steeds veel emoties los als hij over Wright praat.

A Boat Lies Waiting

Dat werd heel duidelijk in een filmpje wat Gilmour op You Tube zet in aanloop tot de release van het album. Het onderwerp is het nummer A Boat Lies Waiting. Menigeen zal tijdens het kijken met een brok in de keel gezeten hebben. Het nummer is gebaseerd op een piano stuk dat Gilmour 18 jaar geleden opnam in zijn huiskamer op een Minidisc. Waarschijnlijk is tijdens het werken aan het album de opname weer naar voren gekomen en het rollende thema van de piano deed Polly Samson denken aan de zee. Het inspireerde haar een tekst te schrijven over Rick Wright die zo gek was op de zee en zijn zeilboot.

Het nummer werd opnieuw opgenomen. Roger Eno speelt de piano en in de verte hoor je de stem van Rick Wright . Als het nummer verder gaat en de vocalen beginnen worden we getrakteerd op de prachtige harmonieën van David Crosby en Graham Nash!

Meer muzikale verrassingen…

Het album kent nog meer muzikale verrassingen. Zoals Dancing right in front of me die Beatlelesque invloeden heeft. Dit door de opbouw en de manier waarop de achtergrond koortjes gedaan zijn. Het jazzy The Girl in the Yellow Dress is de vreemde eend in de bijt. Maar wel een hele mooie. Met Jools Holland achter de piano en Robert Wyatt op cornet. Het album wordt even sfeervol afgesloten als het begon.

Vinyl

Zoals je zult begrijpen ging ik voor de vinyl uitgave van dit album. Maar dat was een grote teleurstelling. Elke “s” en “f” deed zeer aan mijn oren. Verder waren tijdens zachte passages duidelijk de nodige bijgeluiden te horen.

Ook een tweede exemplaar had last van de harde s klanken, al leek de rest beter te klinken.

DVD de-luxe

Uiteindelijk besloot ik de de-luxe DVD versie te kiezen. Een zeer mooie uitgave met mooi ingebonden boekwerkjes met harde kaft. Waaronder boek twee van John Milton’s Paradise lost. Dit was de inspiratie voor de tekst van het titelstuk van het album. Leuk extraatje is een plectrum. En natuurlijk de DVD die zeer de moeite waard. De “Barn Sessions” uit 2007 zijn echt een genot.

Tevens wordt duidelijk dat er meer met de LP aan de hand is dan alleen een sissende –s en andere bijgeluiden. Het geluid van de LP is namelijk ook nog eens zo plat als een dubbeltje. Terwijl de CD een mooi drie dimensionaal beeld neer zet en veel meer dynamiek heeft! Jammer allemaal. Mag eigenlijk niet gebeuren bij de release van een dergelijk mooi album van een artiest van dit kaliber!

Indrukwekkend album

Rattle That Lock is een sfeervol, krachtig en indrukwekkend album geworden. Met Gilmour’s karakteristieke gitaarspel en herkenbare stemgeluid. Ik denk dat we hier de echte Gilmour meer horen dan ooit te voren. Ik heb ook express nergens een link naar Pink Floyd gelegd. Omdat ik hoop dat we Gilmour meer waarderen als muzikant en componist en niet alleen als de gitarist en stem van Pink Floyd!

Interview met David Gilmour: https://youtu.be/71JyCLmFHDU?t=84

http://www.davidgilmour.com/rattlethatlock/