David Bowie Glastonbury 2000
Het is 1971, voor de tweede keer wordt het Glastonbury Festival georganiseerd. De toegang was gratis en 12.000 bezoekers kwamen kijken naar onder andere een 24 jarige jonge man David Bowie genaamd.
29 jaar later...
29 jaar later is het festival uitgegroeid tot de moeder aller festivals. In 2000 is de toegang £ 87,00 en trekt 100.000 bezoekers. Ook wordt dat jaar de “pyramid stage”, het voor het festival zo karakteristieke piramidevormige podium, geherintroduceerd. Voor het eerst werd die in 1971 opgebouwd.
Grootste naam op het poster van Glastonbury 2000 is toch wel David Bowie. Na 29 jaar staat hij weer op het festival. uitgeroeid tot één van de belangrijkste artiesten in de moderne muziekgeschiedenis.
Het werd een gedenkwaardig optreden vanaf het moment dat Bowie het podium op kwam lopen.
Met lange krullende haren, bakkebaarden en een prachtige lange jas leek hij ons mee terug te nemen naar 1971.
Alsof hij zo van de hoes van Hunky Dory kwam gelopen, 30 jaar ouder en een ongelofelijke hoeveelheid klassieke popsongs rijker!
Setlist
De setlist voor die avond bestaat voornamelijk uit klassiekers uit de jaren 70 en 80. Niets van het album “Hours.....” wat een paar maanden daarvoor was uitgekomen. Wel drie nummers uit de roerige jaren voor “hours....” ten tijde van de albums “Outside” en “Earthling”. En her en der bijzondere keuzes. Te beginnen met de opener van de avond!
Mike Garson
Als de laatste noten van pianist Mike Garson’s interpretatie van Greensleeves zijn uitgeklonken verraden de eerste drumslagen de prachtige opnemer van de avond. Wild is The wind, de mooiste cover ooit gemaakt. Ook is duidelijk dat er muzikaal het nodige veranderd is. Of misschien is het beter te zeggen dat hij terug grijpt naar een meer traditionele vertolking van zijn nummers.
Ik zag Bowie daarvoor tijdens de Outside Tour in 1995 en in 1997 tijdens Earthling Tour. Twee gedenkwaardige concerten die een diepe indruk achter lieten. Maar het was ook een beetje Bowie op steroïden. Alles werd behoorlijke gedomineerd door het nogal gedreven en agressieve (overigens virtuele) gitaarspel van Reeves Gabrels. Ik vond het heerlijk meer gevoel en nuance terug te horen in de muziek.
Naast pianist Mike Garson is er nog een oude getrouwe muzikant terug in de band. Gitarist Earl Slick (Slicky voor intimi) stond aan de basis van meerdere bekende gitaar Riffs uit Bowie nummers zoals Golden Years, Station to Station en stay. Die hij alledrie op een ongekend lekkere manier laat klinken op Glastonbury. Man, man wat een heerlijke gitarist!
Gail Ann Dorsey
In vergelijking met Garson en Slick is Gail Ann Dorsey een nieuwkomer. Sinds de “Outside Tour in 1995 maakt ze deel uit van Bowie’s band. Ze is bassiste maar bespeeld ook gitaar en vele andere instrumenten. Al gauw is ze een opvallende verschijning op het podium naast Bowie met ook nog een nogal opvallende stem.
Sinds 1995 staat er een bijzonder versie van Under Pressure op setlist. Dus ook op Glastonbury zingen Bowie en Dorsey dit duet. Een ode aan Freddy.
Ik heb het zelf vier maal live mogen horen. Vier maal kippenvel en natte ooghoeken. Freddy was wel tevreden denk ik.
Mark Plati
De naam Mark Plati zal niet bij iedereen een belletje doen rinkelen. Maar deze multi-instrumentalist en in dit geval gitarist en producer werkte vooral als producer bij de albums Earthling en “Hours.....”. Van Bowie’s misschien wel meest energieke album “Eartling” twee nummers. Little wonder, en de afsluiter van het concert, I’m afraid of Americans klinken duidelijk anders dan met gitarist Reeves Gabrels maar staan nog steeds als een huis.
Sterling Campbell
Als er één muzikant die avond de aandacht verdiend is het drummer Sterling Campbell. Natuurlijk omdat hij gewoon een hele goede drummer is. Strak en samen met Dorsey een zeer solide ritme sectie.
Maar er is nog een bijzondere reden. Toen hij 14 jaar oud was bleek er bij hem in de flat een drummer te wonen. Die nodigde hem uit te komen kijken naar een optreden van hem. Het was Dennis Davis drummer bij David Bowie. Campbell’s eerste leermeester en inspiratie.
Voordat Campbell bij Bowie kwam spelen zat hij onder andere achter het drumstel bij de B-52’s, soul asylum en Duran Duran.
Een andere weg
Bowie sloeg met dit concert duidelijk een andere weg in. Respect voor zijn grote catalogus prachtige muziek. Gespeeld door een groep muzikanten die zowel het verleden als het heden lieten herleven.
Al hoor je her en der dat het nog wat onwennig is je wordt hier getrakteerd op een prachtige greep uit Bowie’s repertoire tot en met 1997.
En zoals gezegd een aantal bijzondere repertoire keuzes. Nummers die hij lang niet live gespeeld had zoals bijvoorbeeld Golden Years, Absolute beginners, Starman en een hele fraaie versie van Lets Dance.
Eindelijk...
En eindelijk kunnen we na 18 jaar genieten van het volledige concert. Te krijgen op DVD, CD en een 3 LP set. De kwaliteit van de persing van het vinyl is prima. Zo te horen is er weinig geknutseld aan de opname. En klinkt daarom authentiek, niet audiofiel maar heerlijk om naar te luisteren. Eerlijk alsof je erbij bent.
Één ding vind ik jammer: wat een ontzettend lelijke hoes... Alsof iemand net voor het eerst de kleurverloopjes in photoshop heeft ontdekt. Glastonbury is een piramide met een groot artiest op het podium en veel vlaggen in het publiek. Genoeg inspiratie voor een mooie foto volgens mij.
Goed verhaal Evert !!